تساهل و تسامح را در پيش گيرند. آنان به ناگزير بايد جانب ارباب همه اديان را رعايت مى‌كردند. از اين رو در دستگاه دولتى‌شان، انديشمندان همه اقوام و مذاهب، براساس تواناييهاى علمى، هنرى و فنى خويش مى‌توانستند جايگاه خويش را بيابند. [1]

اما تا آنجا كه به فرهنگ و تمدن اسلامى مربوط مى‌گردد، وقايع زير در دولت تيموريان روى داده است:

1. گسترش تعليم و تربيت: امپراتوران و بزرگان مغولى با بخشيدن ملك و مال به مساجد و تكايا و مدرسان و پيران، دانش‌جويى را تشويق مى‌كردند و زمينه‌هايش را فراهم مى‌ساختند.

مدارس ابتدايى در اين دوره به مساجد وابسته بود. جهانگير ترتيبى داد كه هرگاه مسافر يا مرد ثروتمندى بميرد، دارايى او به نفع مساجد و خانقاهها ضبط خزينه شاهى گردد. شاه جهان در دهلى مدرسه‌اى سلطنتى بنا نهاد. اورنگ زيب به تأسيس مدارس و دارالعلمهاى چندى همت گماشت و براى توسعه يك مركز بزرگ تعليم و تربيت در لكنهو از بخشيدن ملك و مال هيچ دريغ نكرد. در اين دوره، آموزش و پرورش نسوان منحصر به خانواده‌هاى ثروتمند و اهل علم و به ويژه بانوان حرم‌سراى شاهى بود؛ كه برخى از آنها نيز داراى آثار قلمى مشهورى هستند. [2]

2. آميختگى سبكهاى هنرى و معمارى: در بناهاى اين دوره سبكهاى معمارى روم شرقى، ايرانى، هندى و حتى بودايى به چشم مى‌خورد و دليل آن نيز علايق و تعلقات خاطر پادشاهان اين خاندان و تنوع نژادى و فرهنگى معماران بوده است. [3]

3. اسلامى بودن سبك مساجد: در حالى كه قصور و قلاع نباشد، در اين دوره آميزه‌اى از سبكهاى اسلامى و هندى است، مساجد و بقاع با شكوه اين عصر عموماً طرز كار و ظاهرى اسلامى دارند. شاه جهان در معمارى اسلامى داراى مقام بلندى است و آثار وى در اين سبك بيش از همه سلاطين مغول است. [4]

4. ترقى خوشنويسى و نقاشى: هنرهاى نقاشى و خوشنويسى در اين دوره ترقى شايانى كردند و به ويژه نقاشى ايرانى و از آن جمله سبك بهزاد مورد تقليد هنرمندان هندى قرار گرفت. [5]

[1] . همان، ص 366-368

[2] . همان، ص 374

[3] . همان، ص 368-372

[4] . همان

[5] . همان