(... مَن قَتَلَ نَفْساً بِغَيْرِ نَفْسٍ أَوْ فَسَادٍ فِي الْأَرْضِ فَكَأَنَّمَا قَتَلَ النَّاسَ جَمِيعاً وَمَنْ أَحْيَاهَا فَكَأَنَّمَا أَحْيَا النَّاسَ جَمِيعاً ....) (مائده: 32)

هر كس انسانى را بدون اينكه مرتكب قتل نفس يا فسادى در زمين شده باشد به قتل برساند، چنان است كه گويى تمام انسانها را به قتل رسانده و هر كس باعث نجات جان يك انسان شود، گويى به تمام جامعه انسانى حيات بخشيده است.

4. رفتار آدمى با ديگران بايد با بزرگوارى همراه باشد.

(... وَلَا تَنْسَوُا الْفَضْلَ بَيْنَكُمْ.) (بقره: 237)

فضيلت سخاوت و نيكوكارى را بين خودتان فراموش نكنيد.

5. انسان بايد خشم خود را فروخورد و از خطاى مردم درگذرد.

(... وَالْكَاظِمِينَ الْغَيْظَ وَالْعَافِينَ عَنِ النَّاسِ.) (آل عمران: 134)

و خشم خود را فرومى‌خورند و از سر تقصير مردمان درمى‌گذرند.

اينها و صدها نمونه ديگرى كه در قرآن كريم و روايات پيشوايان دين و نيز رفتار آن بزرگواران نسبت به ديگران، به ويژه زير دستان و خطاكاران نقل گرديده نشان دهنده ابعاد انسانى تعاليم اسلامى است. روشن است كه هر گاه اخلاقيات و رفتارهاى انسان از متون و عقايد دينى او سرچشمه بگيرد، بسيار مؤثرتر بوده و پايبندى بيشترى را موجب مى‌گردد.

پرسش:

مطابق اطلاعاتى كه شما از اسلام داريد، اين‌گونه رفتار چه استثناهايى دارد؟

3. پيشينه درخشان علمى‌

علم و دانش ميراث مشترك انسانى است و هيچ ملت و نژادى نمى‌تواند آن را خاص خودش بداند. دانش همچون مشعلى در طول تاريخ بشر از كانونى به كانون ديگر انتقال يافته و اقوام و ملل گوناگون به فراخور توان و ميزان وسعت فكر و انديشه خويش در فروزان نگه داشتن آن كوشيده‌اند. نژادها و اقوام، چينى، هندى، يونانى، ايرانى و مصرى از جمله مشعلداران بزرگ تمدن‌