ضرار گفت: «حزن مَنْ ذُبح ولدها فى حجرها»؛ اندوه من بر على، اندوه مادرى است كه فرزندش را در آغوش سر بريده باشند! [1]

علامه حلّى رحمة اللَّه عليه در بُعد عبادى حضرت مى‌گويد:

«على (ع) در حال نماز، تير از بدنش كشيده مى‌شد؛ زيرا او در اين حالت بطور كلى از همه چيز صرف نظر كرده و فقط متوجه ذات بارى‌تعالى بود و امام زين‌العابدين (ع) كه در شب و روز (به نقل روايات) هزار ركعت نماز بجاى مى‌آورد، مى‌گفت: عبادت من كجا و عبادت على كجا!

اما كاظم (ع) فرموده است كه آيه شريفه:

(... تَرَا هُمْ رُكَّعاً سُجَّداً يَبْتَغُونَ فَضْلًا مِنَ اللَّهِ وَ رِضْوَاناً سِيَماهُمْ فِى وُجُوهِهِمْ مِنْ أَثَرِ السُّجُودِ ...) [2]

در مورد اميرمؤمنان على (ع) نازل شده است كه در صفين سرگرم نبرد با دشمن بود. در حاليكه در بين دو سپاه مراقب خورشيد نيز بود. ابن‌عباس گفت: حال كه وقت نماز نيست، ما اكنون مشغول جنگيم. على (ع) فرمود: جنگ ما با آنها برسر چيست؟ مگر نه اينكه با آنها بخاطر نماز مى‌جنگيم!» [3]

على (ع) در ايمان به خدا و پذيرفتن اسلام محمدى پيشاپيش همگان بود. او در دفاع از همين اسلام و حمايت از مبلغ راستين اسلام و تلاش و جدّيت در اجراى احكام الهى حتى در سخت‌ترين شرايط و ترسناك‌ترين مواضع، پيشتاز همگان بود. او در اخلاص و وفادارى و صفاى باطن و پاكى روح، گوى سبقت را از ديگران ربوده بود و اين مسير را تا نقطه اعلاى آن درنورديده بود و تمام مدارج عاليه و كمالات بشرى را كسب كرده بود، كه واقعيت‌هاى تاريخى اين حقيقت را گواهى مى‌دهند. نمونه‌اى از آن را كه در روايت آمده است مى‌خوانيم:

«دو ناقه فربه به رسول خدا (ص) هديه شد، به اصحابش گفت: هر كدام از شما دو ركعت نماز به جاى آورد و توجهى به امور دنيا ننمايد و خاطرش با افكار دنيا مشغول‌

[1] . رك: شرح نهج‌البلاغه، ابن ابى‌الحديد. چاپ بيروت (رحلى)، ج 4، ص 277 و همين كتاب، ص 14.

[2] . سوره فتح (48)/29.

[3] . ر. ك: نهج الحق، علامه حلى، ص 247 و 248؛ فضائل الامام (ع)؛ محمد جواد مغنيه، ص 48.