عقيل هر كدام از فرزندانم را مى‌توانيد ببريد. و رسول خدا (ص) على (ع) را با خود آورد.

اين داستان را مورخان به تفصيل آورده‌اند. [1] امّا تا چه اندازه اساس دارد، خدا بهتر مى‌داند. زيرا اگر قرار بود كه فقط براى تكفل باشد پس از اينكه على (ع) پا به سن گذاشت، بايد برمى‌گشت و در خانه پدر زندگى را ادامه مى‌داد. امّا على (ع) تا آخرين لحظات زندگى رسول خدا (ص) از او جدا نشد و پيوسته تحت تعليم و تربيت بى‌مانند او زندگى كرد و در خلوتگاههاى عبادت نيز به همراه رسول خدا (ص) بود. علاقه شديد پيامبر (ص) و طريقه رفتار او نسبت به على (ع) از همان دوران كودكى، بيانگر اين است كه رسول اكرم (ص) به على (ع) عنايت مخصوص داشته است، و تنها به خاطر حق‌شناسى از ابوطالب يا شركت در كفالت عائه‌اش نبوده است.

آنچه مهم است تربيت على (ع) درمكتب نبوت و بزرگ شدن او در خانه وحى است.

اين تربيب و آموزش از دوران كودكى على (ع) شروع شد و با استمرار زمانى تا آخرين لحظات زندگى پر بار نبى اكرم (ص) ادامه يافت. و همه مورخان و سيره‌نويسان در اين اتفاق نظر دارند. عنايت و توجه خاص رسول خدا (ص) نسبت به على (ع) از هر پدرى نسبت به فرزند بيشتر بود و شيوه‌اى را كه آن حضرت در تربيت و تعليم على (ع) در پيش گرفته بود، حكايت از مناسبات معنوى داشت. پرتوى از كلام امام در خ (ع) طبه قاصعه بسيارى از حقايق را روشن‌تر مى‌سازد كه مى‌فرمايد:

«أَنَا وَضَعْتُ فِى الصِّغَرِ بِكَلَاكِلِ الْعَرَبِ وَ كَسَرْتُ نَوَاجِمَ قُرُونِ رَبِيعَةَ وَ مُضَرَ. وَقَدْ عَلِمْتُمْ مَوْضِعِى مِن رَسُولِ اللَّهِ صَلّى اللَّه عَلَيْهِ و آلِهِ بِالْقَرَابَةِ الْقَرِيبَةِ، وَ الْمَنْزِلَةِ الْخَصِيصَةِ. وَ ضَعَنِى فِى حِجْرِهِ وَ أَنَا وَلَدٌ يَضُمُنِى إلَى صَدْرِهِ، و يَكْنُفُنِى فِى فِرَاشِهِ، وَ يُمِسُّنِى جَسَدَهُ وَ يُشِمُّنِى عَرْفَهُ. وَ كَانَ يَمْضُغُ الشّى‌ءَ ثُمَّ يُلْقِمُنِيهِ. وَمَا وَجَدَ لِى كِذْبَةً فِى قَوْلٍ، وَلَا خَلْطَةً فِى فِعْلِ. وَلَقَدْ قَرَنَ اللَّهُ بِهِ صَلّى اللَّهُ عَلَيْهِ و آلِه مِنْ لَدُنْ أَنْ كَانَ فَطِيما أَعْظَم مَلَكٍ مِنْ مَلَائِكَتِهِ يَسْلُكُ بِهِ طَريِقَ الْمَكَارِمِ، وَ مَحَاسِنَ أَخْلَاقِ الْعَالَمِ لَيَلَهُ وَ نَهَارَهُ.

وَلَقَدْ كُنْتُ أَتَّبِعُهُ اتّبَاعَ الْفَصِيلِ اثَرَ أُمِّهِ يَرْفَعُ لِى فِى كُلِّ يَوْمٍ مِنْ أَخْلَاقِهِ عَلَماً وَ يَأْمُرُنِى‌

[1] . رك: شرح نهج‌البلاغه، ابن ابى‌الحديد، چاپ قديم رحلى، ج 2، ص 251.