ابن ابى‌الحديد در شرح اين قسمت از كلمات امام (ع) مسائل تاريخى درخور اهميتى را آورده است كه به برخى از آنها مى‌پردازيم:

«طبرى در تاريخ خود روايتى را با ذكر راويان آن آورده است كه مى‌گويد:

«يكى از نعمتهايى كه خداوند بر على ابن ابى‌طالب (ع) ارزانى داشت و خير و مصلحت برايش مقدّر نمود اين بود كه قريش گرفتار يك سال بحرانى و سختى گرديدند و ابوطالب عائله زيادى داشت. رسول خدا (ص) به عباس كه از افراد ثروتمند بنى‌هاشم بود گفت: اى عباس، برادرت ابوطالب عائله زيادى دارد و خود شاهد گرفتارى و بيچارگى مردم در اين سختى هستى. پس با من بيا تا برويم از تكفّل عائله ابوطالب سبك كنيم. و هر كدام از ما يكى از فرزندانش را به همراه خود بياوريم و عهده‌دار تربيت و مخارج آنها شويم. عباس پيشنهاد رسول خدا (ص) را پذيرفت. با هم راه افتادند و نزد ابوطالب آمدند و گفتند ما مى‌خواهيم مقدارى از بار سنگين تكفل عائله‌ات را كم كنيم تا اينكه اين سختى و گرفتارى از مردم برداشته شود. ابوطالب به آنها گفت: عقيل را برايم بگذاريد و غير از او هركدام را مى‌خواهيد با خود ببريد. رسول خدا (ص) على (ع) را به همراه خود آورد و عباس، جعفر را.

على (ع) پيوسته نزد رسول (ص) بود تا زمانى كه خداوند او را به پيامبرى برانگيخت. على (ع) از او جدا نشد به رسالت او اقرار كرد. نبوتش را پذيرفت و جعفر نيز نزد عباس بماند تا وقتى كه اسلام آورد و از او بى‌نياز شد. هرگاه وقت نماز مى‌رسيد رسول خدا (ص) از مكه خارج مى‌شد و در اطراف آن در خلوتگاهها، بدور از چشم عموها و قبيله‌اش به نماز و عبادت مى‌پرداخت و على بن ابى‌طالب نيز او را همراهى مى‌كرد ...

«فضل بن عباس گويد:

از پدرم سؤال كردم، رسول خدا (ص) كدام فرزندش را بيشتر دوست دارد؟ گفت: على را. گفتم من از فرزندان رسول خدا (ص) سؤال كردم تو مى‌گويى على (ع)! گفت: او نزد رسول خدا (ص) از تمام فرزندانش عزيزتر و مهربانتر است و ما از دوران كودكى‌اش هرگز روزى را نيافتيم كه بين آن دو جدايى باشد جز سفرى كه رسول خدا (ص) براى خديجه داشت. و ما هيچ پدرى را به فرزندش مهربانتر از رسول خدا (ص) به على (ع) نديديم. و هيچ فرزندى را براى پدر فرمانبرتر از على (ع) براى رسول خدا (ص) نيافتيم ...