على (ع) از سن پنج يا شش سالگى تا زمانى كه آن حضرت در قيد حيات بود، در كنار او بود و از او جدا نشد و آنچه نمى‌دانست از او مى‌پرسيد و آنچه نمى‌پرسيد، رسول خدا (ص) براى او مى‌گفت و از طرف خدا مأمور بود كه آنچه به او مى‌رسد، على (ع) را نيز تعليم دهد. اين نوع تربيت و تعليم هيچ نظيرى ندارد كه قابل تصور شود. در اثر اين مصاحبت و تربيت، چنان توافق روحى و تشابه اخلاقى بين رسول خدا (ص) و على (ع) ايجاد شد كه هر دو نور واحدى شدند، از يك درخت ريشه داونيدند تا آنجا كه رسول خدا (ص) درباره او مى‌فرمايد:

«أَنَا مَدِينَةُ الْعِلْمِ وَ عَلِىٌّ بَابُهَا ...» [1]

و مى‌فرمايد:

«عَلِىٌّ مِنّىِ بِمَنْزِلَةِ هَارُونَ مِن مُوسى‌ إِلَّا أَنَّهُ لَا نَبِىَّ بَعْدىِ.» [2]

و او را در آيه مباهله نفس خويش مى‌داند:

(... فَقُلْ‌تَعَالَوْا نَدْعُ ابنَاءَنَا وَ ابنَاءَكُم وَ أنْفُسَنا وَ انفُسَكُم ...) [3]

و مى‌فرمايد:

«عَلِىٌّ مِنِّىِ وَ أَنَا مِنْهُ، وَ هُوَ وَلِىّ كُلّ مُؤْمِنٍ بَعْدىِ.» [4]

و مى‌فرمايد:

«عَلِىٌّ مِنّىِ بِمَنْزِلَةِ رَأْسىِ مِنْ بَدَنِى.» [5]

و بسيارى از احاديث وسخنان گهرباررسول خدا (ص) كه على (ع) را از خود مى‌داند، جنگ على (ع) را جنگ خود مى‌داند، صلح على (ع) را صلح خود مى‌داند و حب و بغض او را حب و بغض خود مى‌داند كه اين مجموعه گنجايش آوردن حتى بخشى از آنها را ندارد.

على (ع) در سخنان خود به اين فضيلت بزرگ افتخار كرده و نسبت خويش را با رسول خدا (ص) اينگونه بيان مى‌كند:

[1] . بحار الانوار، ج 40، ص 203 ومنابعى پيشترذكرشد.

[2] . - علامه امينى، الغدير، بيروت، دارالكتاب العربى، چاپ پنجم 1403 ه‌. ق.، ج 10، ص 278.

[3] . سوره ال عمران (3)/61.

[4] . الغدير، ج 10، ص 278.

[5] . همان، ص 279.