از كتاب خدا روى برگردانيم. و خداوند تعالى فرموده است: «اگر در چيزى خصومت كرديد، آن را به خدا و رسول بازگردانيد.» پس بازگرداندن آن به خدا اين است كه كتاب او را به داورى بپذيريم و بازگرداندن به رسول اين است كه سنّت او را بگيريم. پس اگر از روى راستى به كتاب خدا داورى كنند، ما از ديگر مردمان بدان سزاوارتريم، و اگر طبق سنت رسول (ص) حكميّت صورت پذيرد، ما بدان اولى‌تريم.

حضرت على (ع) وقتى كه در حضور گروهى از كفّار قريش كه پس از معجزه رسول خدا (ص) ايمان نياورده و به آن حضرت نسبت سحر و كذب دادند، با شهامت و مردانگى از روى اخلاص به يگانگى خدا و نبوت محمّد (ص) اقرار كرد. امّا گروه قريش او را ملامت كرده و به رسول خدا (ص) گفتند، غير از اين (چون امام در آن زمان سن زيادى نداشت) كسى به تو ايمان نمى‌آورد! امام (ع) در اينجا يكى از فضايل و برجستگيهاى خود را در بيان حقايق، تمسك به قرآن مى‌داند و مى‌فرمايد:

«... وَ إِنّىِ لَمِنْ قَوْمٍ لَا تَأْخُذُهُمْ فِى اللَّهِ لَوْمَةُ لَائِمٍ، سِيَماهُمْ سِيَما الصّدِّقِينَ وَ كَلَامُهُمْ كَلَامُ اْلأَبْرَارِ، عُمَّارُ اللَّيْلِ وَ مَنَارُ النَّهَارِ، مُتَمَسّكُونَ بِحَبْلِ الْقُرْآنِ. يُحْيُونَ سُنَنَ اللَّهِ وَ سُنَنَ رَسُولِهِ لَا يَسْتَكْبِرُون وَلَا يَعْلُونَ، وَلَا يَغُلُّونَ وَلَا يُفْسِدُونَ. قُلُوبُهُمْ فِى الْجِنَانِ وَ أَجْسَادُهُمْ فِى الْعَمَلِ.» [1]

... همانا من از گروهى هستم كه در راه خدا از ملامتِ ملامت‌كنندگان باز نمى‌ايستند. آثار و نشانه درستكاران و گفتار و سخن نيك مردان را دارند. زنده‌داران شب و منار و نشانه‌هاى روزند. به ريسمان قرآن چنگ مى‌زنند و سنتهاى خدا و رسول او را زنده نگه مى‌دارند، تكبر نمى‌كنند و برترى‌جويى ندارند و خيانت و فساد نمى‌كنند. دل‌هايشان در بهشت و جسم‌هايشان در كار عبادت مشغول‌است.

پس از آنكه عليه عثمان فتنه و آشوب برپا شد و مردم بر او شوريدند و او را كشتند، سيل خروشان امّت اسلام براى بيعت با على (ع)، به سوى منزل او روانه شدند و از او تقاضاى پذيرش حكومت را نمودند. على (ع) با اينكه تمايلى به حكومت نداشت امّا

[1] . نهج‌البلاغه، خطبه 192 (قاصعه).