مردم او را براين كار واداشتند، آنگاه او وظيفه خود دانست كه آنرا بپذيرد، انبوه مردم در امر خلافت با آن حضرت بيعت كردند امّا عده‌اى در بين آنها به طمع رسيدن به مال و مقام و ديگر آرزوهاى خود دست بيعت با على (ع) دادند. طلحه و زبير از كسانى بودند كه در برابر بيعت با على (ع)، گويا خود را شريك او در حكومت و بيت‌المال مى‌پنداشتند و از اينكه على (ع) در برخى از امور با آنها مشورت نكرده و از آنها مدد نجسته است، از على (ع) اظهار ناخشنودى كردند. امام (ع) كه خود قرآن ناطق است و هرگز از قرآن و سنت رسول خدا (ص) جدا نشده است و در اجراى احكام و اداره امور هماهنگ با قرآن و سنت است، به رأى كسانى مثل طلحه و زبير كه طمع حكومت و رسيدن به بيت‌المال بيشتر را دارند، نيازى ندارد و براين اساس مى‌فرمايد:

«وَ اللَّهِ مَا كَانَتْ لِى فِى الْخِلافَةِ رَغْبَةٌ، وَلَا فِى الْوِلَايَهِ إِرْبَةٌ وَلكنَّكُمْ دَعَوْتُمُونِى إِلَيْهَا وَ حَمَلْتُمُونِى عَلَيْهَا. فَلَمَّا أَفْضَتْ إِلَىَّ نَظَرْتُ إِلَى كِتَابِ اللَّهِ وَمَا وَضَعَ لَنَا وَ أَمَرَنا بَالْحُكْمِ بِهِ فَاتَّبَعْتُهُ، وَمَا اسْتَسنَّ النَّبِى صَلّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ وَ سَلَّم فَاقْتَدَيْتُهُ ...»؛[1]

قسم به خدا كه من نه به خلافت رغبتى داشتم و نه به حكومت حاجتى. ليكن شما مرا بدان واداشتيد و آن وظيفه را به عهده‌ام گذاشتيد. چون كار حكومت به من رسيد، به كتاب خدا و آنچه براى ما مقرر نموده و ما را به حكم كردن بدان امر كرده نگريستم و از آن پيروى كردم و به سنتى كه رسول خدا (ص) نهاده است، نظر افكندم و به آن اقتدا نمودم ...

امير المؤمنين على (ع) بيش از همگان در تبعيت به سنت رسول خدا (ص) پايبند بوده و لحظه‌اى در زندگى خويش و در تمام شؤون در اين هماهنگى و همگامى غفلت نورزيد و ديگران را مكرر به پيروى از سنت رسول خدا (ص) امر مى‌كرد و اين را بزرگترين ارزش براى انسانى مى‌دانست و در فرازى از سخنانش چنين آمده است:

«فَتَأَسَّ بِنَبِيَّكَ اْلأَ طْيَبِ اْلأَ طْهَرِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ و آلِه، فَإنَّ فِيهِ أُسْوةً لِمَنْ تَأَسَّى وَ عَزَاءً لِمَنْ تَعَزَّى. وَأَحَبُّ اْلِعَبادِ إِلَى اللَّهِ الْمُتَأَسّى بِنَبِيّهِ وَ الْمُقْتَصُّ لِأَثَرِهِ ...» [2]؛

[1] . نهج‌البلاغه، خطبه 205.

[2] . همان، خطبه 160.