پس به پيامبر پاكيزه و پاك خود اقتدا كن زيرا او الگو و نمونه است براى كسى كه بخواهد از او پيروى كند و انتساب شايسته‌اى است براى آنكه بخواهد به او نسبت داشته باشد. و محبوب‌ترين بندگان نزد خداوند كسى است كه پيامبر (ص) را سرمشق خود قرار دهد و از او تبعيت نمايد ...

همگام بودن با قرآن و زنده نگه داشتن سنت رسول خدا (ص) در جامعه و در بين مسلمانان از نظر على (ع) آنقدر درخور اهميت بود كه حتى‌پيش از شهادت، روزهاى كوتاهى را كه در اثر ضربت دشمن پليد در بستر بسر مى‌برد، در آخرين سفارشات و وصيت‌هاى خود، چنين مى‌فرمود:

«... أَمَّا وَصِيَّتىِ: فَاللَّهُ لَا تُشْرِكُوا بِهِ شَيْئاً. وَ مُحَمَّدٌ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِه فَلَا تُضَيّعُوا سُنَّتَهُ.

أَقِيمُوا هَذَيْنِ الْعَمُودَيْنِ و اوْقِدُوا هَذَيْنِ الْمِصْبَاحَيْنِ ...» [1]؛

امّا وصيت من به شما اين است كه هيچ چيز را براى خدا شريك نياوريد و سنّت محمّد (ص) را ضايع نگذاريد و اين دو ستون را برپا بداريد و اين دو چراغ را برافروخته نگه بداريد.

موضع‌گيرى على (ع) در شوراى خلافت‌

امام على (ع) در تمام پيروزيهاى شكوهمند و تمام رنجها و سختيها دوشادوش پيامبر (ص) بود و در مسير پياده كردن احكام اسلام و تحقق يافتن اهداف مقدس نبى اكرم (ص) بيشترين پايدارى و فداكارى را كه با دنيايى از اخلاص و صداقت همراه بود، از خود نشان داد. او براى رسول خدا (ص) هميارى شايسته و همدلى لايق بود و اگر هميارى و همدلى او با رسول خدا (ص) نبود، هرگز از اسلام اثرى باقى نمانده بود و براى هميشه كفر و الحاد بر عالم حكمفرما مى‌شد و پيامبر اكرم نيك مى‌دانست كه چه كسى را به عنوان برادر براى خود برگزيند و نيك مى‌دانست چه كسى شايستگى منزلت هارون را براى موسى دارد و نيك مى‌دانست كه خلعت خلافت و جانشينى بعد از او، بر

[1] . - همان، خطبه 149 (در بعضى از نسخه‌ها، فاللّٰهَ‌... و محمداً - منصوب - آمده است.