بهتر آن است كه پرتوى از سخنان رساى آن امام شجاع و دلاور بى‌نظير تاريخ بشر را در اين زمينه بازگو كنيم تا از زبان خودش به برخى از مفاهيم شجاعت در عرصه‌هاى مختلف برسيم.

شجاعت امام (ع) در ميدان‌هاى نبرد

امام (ع) از زمانى كه پا به سن گذاشت، در كنار رسول خدا (ص) در تمام ميدان‌هاى نبرد حضور داشت، و تنها در جنگ تبوك بود كه به دستور خود پيامبر (ص) براى مراقبت اوضاع به عنوان جانشين آن حضرت، در شهر باقى ماند و از آنجا كه على (ع) عشق و علاقه زيادى به مصاحبت و همراهى رسول خدا (ص) و مشاركت در جنگ داشت، اظهار داشت كه آيا با شما نيايم؟ رسول خدا (ص) فرمود:

«امَا تُحِبُّ انْ تَكُونَ مِنّىِ بِمَنْزِلَةِ هارُونَ مِنْ مُوسَى!»؛

آيا دوست ندارى كه در نزد من مقام و منزلت هارون را در نزد موسى داشته باشى!

امام (ع) در تمام ميدان‌هاى ستيز در كنار رسول خدا (ص) عالى‌ترين مرحله شجاعت را به نمايش گذاشت و در جنگ‌هايى كه پس از رحلت رسول خدا (ص) داشت در شجاعت و استقامت و جوانمردى چنان حماسه‌اى آفريد كه تاريخ مانند آن را به خود نديده است.

امام (ع) براى دفاع از حق مى‌جنگيد و در عين شجاعت بر ايمانش افزوده مى‌شد:

«وَلَقَدْ كُنَّا مَعَ رَسُولِ‌اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ والِه نَقْتُلُ ابائَنَا وَأَبْنَاءَنَا وَإِخْوانَنَا وَأَعْمَامَنَا. وَما يَزيِدُنَا ذلِكَ إِلّا ايماناً وَ تَسْلِيماً وَ مُضيّاً عَلَى الَلَّقم وَ صَبْراً عَلَى مَضَضِ الْأَلَمِ و جِدّاً فِى جِهَادِ الْعَدُوَّ» [1]؛

ما در ميدان كارزار با رسول خدا (ص) بوديم. پدران، پسران، برادران و عموهاى خويش مى‌كشتيم و در خون مى‌آلوديم، اين خويشاوند كُشى ما را ناخوش نمى‌نمود، بلكه بر ايمانمان مى‌افزود كه در راه راست پابرجا و در سختيها شكيبا و در جهاد با دشمن كوشا بوديم.

[1] . نهج‌البلاغه، خطبه 56.