ضربه على (ع) در روز خندق‌

على (ع) در اسلام آوردن و پذيرش دين جدا از همگان پيشى گرفت و در اين راه بيش از همگان سختيها و مشقتها را تحمل كرد. در دفاع از رسول خدا (ص) پيشاپيش همه بود، از كنار او جدا نمى‌شد. در «ليلة المبيت»، على (ع) بجاى رسول خدا (ص) در بستر او خوابيد و به جاى او جان خود را به مخاطره افكند و به جاى او پيكر خود را آماج ضربات شمشير مشركين قرار داد. و اينجا بود كه خداوند در شأن او فرمود:

(وَ مِنَ النّاسِ مَنْ يشْرى‌ نَفْسَهُ ابْتِغاءَ مَرضاةِ اللَّهِ...)[1]

در جنگ بدر كه تعداد كشته‌هاى دشمن به هفتاد رسيد، نصف اين عدد تنها بدست على (ع) از پاى در آمدند و نصف ديگر بدست بقيه سپاه اسلام و فرشتگان الهى كشته شدند.

در جنگ احد على (ع) بود كه با نهايت فداكارى حمله پى‌درپى گروههاى دشمن را از رسول خدا (ص) دفع مى‌كرد و ديگران پيامبر خدا (ص) را در برابر انبوه دشمن ستمگر و مشرك تنها گذاشته و فرار را برقرار و دفاع از حق ترجيح دادند. و اين على (ع) بود كه با دنيايى از مروّت و شهامت، با ضربه‌هاى كوبنده و حمله‌هاى برق‌آساى خود، جان رسول خدا (ص) را نجات داد در حالى كه بدن مباركش زخمهاى بسيار برداشته بود. و در اينجا بود كه جبرئيل امين به پاكبازى و شجاعت على (ع) افتخار ورزيد و نداى ملكوتى‌اش با عبارت: «لاسيف الا ذوالفقار و لا فتى الا عِلىّ». اهل آسمان و زمين را متحيّر ساخت كه اين ندا براى هميشه در دل بشريت نقش بست و رسول خدا (ص) نيز به اين حماسه هميشه جاويد وصىّ و شاگردش افتخار ورزيد و فرمود: «إِنَّهُ منّى و أَنَا مِنْهُ» و جبرئيل خود را در اين افتخار شريك دانسته و فرمود: «و انا منكما».

در جنگ خندق، آنگاه كه عمرو بن عبدود قهرمان بنام سپاه كفر در برابر سپاه اسلام رجز مى‌خواند و مبارز مى‌طلبيد، نفسها در سينه‌ها حبس شده بود و همه سر به زير افكنده بودند و لرزه به اندامها افتاده بود، تنها على (ع) بود كه براى مبارزه با او قيام كرد و از رسول خدا (ص) اجازه خواست.

[1] . سوره بقره (2)/207.