و امام (ع) در فرازى ديگر از سخنان گرانقدر خويش، از سابقه جهاد و مبارزه در راه خدا و فداكارى و از خود گذشتگى در دفاع از رسول خدا (ص) در سخت‌ترين شرايط، مى‌فرمايد:

«وَلَقَدْ عَلِمَ الْمُسْتَحْفَظُونَ مِنْ أَصْحابِ مُحَمَّدٍ صَلّى اللَّهُ عَلَيْهِ و آلِه أَنىّ لَمْ أَرُدَّ عَلَى اللَّهِ وَلا عَلى رَسُولهِ ساعَةً قَطُّ. وَلَقَدْ واسَيْتُهُ بِنَفْسى فِى المَواطِنِ الَّتى‌ تَنْكُصُ فيهَا الْأَبْطالُ وَ تَتَأَخَّرُ فيهَا الأَقْدامُ نَجْدَةً أَكْرَمَنِى اللَّهُ بِهَا ...» [1]؛

از ياران محمّد (ص) آنان كه حافظان اسرار و امانت‌داران كتاب و سنّت مى‌باشند، نيك مى‌دانند كه من حتى يك ساعت از فرمان خدا و رسول او دور نبوده‌ام و با جان خود رسول خدا (ص) را در جاهايى يارى نموده‌ام كه دليران به عقب برمى‌گشته و گامها باز مى‌ماندند. و اين بخاطر شجاعتى بود كه خداوند مرا بدان گرامى داشت.

على (ع) و عشق او به شهادت در راه خدا

عشق به شهادت در هر فرد بستگى به مرتبه شناخت او از خداوند متعال دارد و نهراسيدن از مرگ به درجه تقوا و ايمان مربوط مى‌گردد. از آنجا كه مراتب شناخت خداوند و درجات ايمان و تقوا در انسان‌ها متفاوت است، عشق به شهادت و نهراسيدن از مرگ نيز در همه به يك اندازه نيست. اكثر انسان‌ها به خاطر نداشتن شناخت واقعى از ذات اقدس حق و ضعف در تقواى الهى، از آخرت غفلت ورزيده و به دنيا و متعلّقات آن دل بسته‌اند. و هر قدر اين دلبستگى و علاقه به دنيا شديدتر باشد، جدا شدن از آن سخت‌تر و ناگوارتر خواهد بود و براين اساس بسيارى از افراد بشر از مرگ مى‌ترسند و از هر صحنه‌اى كه احتمال مرگ در آن باشد گريزانند. و حتى عزرائيل را كه يكى از فرشتگان مقرّب الهى است، باشكل و قيافه‌اى بسيار وحشتناك تجسم مى‌كنند، غافل از اين كه عزرائيل به عنوان يكى از فرشتگان الهى از سوى آفريدگار يكتا، مأموريت گرفتن جان انسان‌ها را دارد، همان‌گونه كه جبرئيل امين مأموريت رساندن وحى به پيامبران الهى را داشته است.

[1] . همان، خطبه 197.