«... قد برز عَلَى الزاهدين بزهده و صبره، و سبق العابدين بعبادته. فكان مِمَّن يطعم الطعام على حبّ اللَّه مسكيناً و يتيماً و اسيراً؛

[او در اثبات اين سخن خويش احاديث روايى در تفسير سوره «هل اتى» از كتاب شواهد التزيل، جلد 2، صفحه 229 به بعد را آدرس داده است.]

و كان من المؤثرين على انفسهم و ان كانت بهم خصاصة

[و در اثبات اين كلام، روايات تفسيرى آيه 9 از سوره صف از حافظ حسكانى و شواهد التنزيل جلد 2، صفحه 246 آدرس داده است.] ...» [1]

مولاى متقيان على (ع) كفشش را با دست خودش وصله مى‌زد و به اين شيوه زندگى كه بسيار ساده و بى‌تكلّف بود افتخار مى‌ورزيد و ارزش اين كفش كهنه را از دنيا و حكومت در آن، بيشتر مى‌دانست و در نهج‌البلاغه به نقل از ابن‌عباس چنين آمده است:

«قَالَ عَبْدُ اللَّهِ بْنِ الْعَبَّاسِ: دَخَلْتُ عَلَى أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ عَلَيْهِ السَّلامُ بِذِى قَارٍ وَهُوَ يَخْصِفُ نَعْلَهُ. فَقَالَ لِى «مَا قِيمَةُ هَذَا النَّعْلِ؟» فَقُلْتُ: لا قِيمَةَ لَهَا. فَقَالَ عَلَيْه السَّلام: «وَ اللَّهِ لَهِىَ احَبُّ إِلَىَّ مِنْ إِمْرَتِكُمْ الَّا انْ أُقِيمَ حَقّاً أَوْ ادْفَعَ بَاطِلًا ...» [2]؛

عبداللَّه بن عباس مى‌گويد: در ذى‌قار نزد على (ع) رفتم و او نعلين خود را پينه مى‌زد. پرسيد «بهاى اين نعلين چند است؟» گفتم «بهايى ندارد.» فرمود: «به خدا اين را از حكومت شما بيشتر دوست مى‌دارم، مگر آنكه (از طريق حكومت) حقّى را برپا سازم يا باطلى را براندازم ...».

امام (ع) در حالى كه مالك حكومت و جهان اسلام است و خزانه و بيت‌المال را در اختيار دارد امّا با يك جامه پشمين كه بارها آن را وصله زده است، قناعت مى‌كند. امام (ع) در يكى از خطبه‌ها پيش از آن كه سخنى از شيوه زندگى و نوع پوشاك خود به ميان آورد، شيوه زندگى چند تن از پيامبران الهى چون: موسى، عيسى، داوود (ع) و حضرت رسول (ص) را براى آگاهى و هدايت آنان كه دل به اين دنياى فانى بسته‌اند و گرفتار زرق‌

[1] . همان منبع، ص 226 به بعد.

[2] . نهج البلاغه، خطبه 33.