«أَمَّا بَعْدُ فَإِنَّمَا مَثَلُ الدُّنْيَا مَثَلُ الْحَيَّةِ لَيِّنٌ مَسُّهَا، قاتِلٌ سَمُّهَا: فَأَعْرِضْ عَمَّا يُعْجِبُكَ فِيهَا لِقِلَّةِ ما يَصْحَبُكَ مِنْهَا، وَضَعْ عَنْكَ هُمُومَهَا لِمَا أَيْقَنْتَ مِنْ فِراقِهَا ...» [1]؛

امّا بعد، دنيا همچون مار است كه لمس كردن آن نرم و هموار و زهر آن كشنده است. پس از آنچه تو را در دنيا شادمان مى‌دارد، روى برگردان! كه اندك زمانى با تو مى‌ماند. و انديشه دنيا را از سرت بنه! چون كه يقين دارى از تو روى مى‌گرداند.

امام (ع) بطور مكرر و در مناسبت‌هاى مختلف به رابطه بين انسان و دنيا اشاره فرموده است، زيرا انسان در اين دنيا خلقت شده است و بايد در آن زندگى كند و بدون امكانات دنيوى، قادر به ادامه حيات نخواهد بود و خداوند در فطرت همه انسان‌ها گونه‌هاى تعلق‌وتمايل، نهاده است، كه علاقه‌مندى ودلبستگى‌ها از سوى انسان انكارناپذيراست.

امام (ع) در پرتو انديشه عميق و معرفت والايش، رابطه ميان انسان و دنيا را رابطه مسافر و مسافرخانه يا كشاورز و زمين و مانند اينها مى‌داند و دنيا را به عنوان پايگاه موقت براى انباشتن توشه معرفى مى‌كند كه مسير بسيار طولانى در پس اين دنيا، توشه و آذوقه فراوان، مى‌طلبد. و در كلامى بسيار شيوا و انسان‌ساز مى‌فرمايد:

«أَيُّهَا النَّاسُ إِنَّمَا الدُّنْيَا دارُ مَجَازٍ وَ اْلاخِرَةُ دَارُ قَرَارٍ، فَخُذُوا مِنْ مَمَرِّكُمْ لِمَقَرِّكُمْ. وَلا تَهْتِكُوا أَسْتَارَكُمْ عِنْدَ مَنْ يَعْلَمُ أَسْرَارَكُمْ. وَ أَخْرِجُوْا مِنَ الدُّنْيَا قُلُوبَكُمْ مِنْ قَبْلِ انْ تَخْرُجَ مِنْهَا ابْدَانُكُمْ، فَفِيهَا اخْتُبِرْتُمْ، وَلِغَيْرِهَا خُلِقْتُمْ.» [2]؛

اى مردم! همانا دنيا خانه‌اى است رهگذار و آخرت سرايى است پايدار، پس از گذرگاه خود براى جايى كه در آن پايداريد، توشه برگيريد و پرده‌هاى يكديگر را نزد آن كس كه نهان شما را از خودتان بهتر مى‌داند مَدَريد و دلهاى خود را از دنيا بركنيد پيش از آن كه بدنهاى شما از آن خارج شود و شما در اين دنيا در معرض آزمايش قرار گرفته‌ايد و براى غير آن آفريده شده‌ايد.

و امام (ع) در يكى از خطبه‌هاى ديگرش از ناپايدارى دنيا و عوامل فريبنده آن سخن مى‌گويد و مردم را از دل بستن به آن برحذر مى‌دارد و مى‌فرمايد:

[1] . - نهج البلاغه‌نامه 68.

[2] . همان، خطبه 203.