«أُحَذِّرُكُمُ الدُّنْيَا فَإِنَّهَا مَنْزِلُ قُلْعَةٍ، وَلَيْسَتْ بِدَارِ نُجْعَةٍ. قَدْ تَزَيَّنَتْ بِغُرُورِهَا، وَغَرَّتْ بِزِينَتِهَا ...» [1]؛

شما را از اين دنيا برحذر مى‌دارم، كه منزلگاهى است ناپايدار، نه خانه ماندن و جاى قرار.

خود را آراسته و به آرايش خود شيفته و ديگران را به زينت خود فريفته است.

و نيز دنيا را از نظر خردمندان چنين توصيف مى‌فرمايد:

«... وَ إِنَّهَا عِنْد ذَوِى الْعُقُولِ كَفَىْ‌ءِ الظِّلِّ بَيْنَا تَرَاهُ سَابِغاً حَتَّى قَلَصَ وَزَائِداً حَتَّى نَقَصَ.» [2]؛

... دنيا در ديده صاحب خِردان، چون سايه پس از زوال است، كه هنوز گسترده نشده در هم رود و افزون نگشته كاهش يابد.

على (ع) در كلامى ديگر انسان‌ها را به توشه‌اندوزى از دنيا براى سعادت آخرت سفارش مى‌كند، امّا اين توشه‌اندوزى براى هر كسى ميسر نخواهد بود. كسى مى‌تواند از اين دنيا توشه برگيرد كه گرفتار آن نباشد. تقواى الهى داشته باشد، بر هواهاى نفسانى چيرگى پيدا كند، در دنيا آزاد باشد و در قيد و زنجيرها نباشد.

«... فَتَزَوَّدُوا فِى الدُّنْيَا مِنَ الدُّنْيَا مَا تُحْرِزُونَ بِهِ أَنْفُسَكُمْ غَداً فَاتَّقَى عَبْدٌ رَبَّهُ. نَصَحَ نَفْسَهُ.

قَدَّمَ تَوْبَتَهُ. وَغَلَبَ شَهْوَتَه ...» [3]؛

پس در دنيا از دنيا چندان توشه برداريد كه فردا خود را بدان نگاه داريد. و بنده بايد تقواى الهى پيشه كند، خيرخواه خود باشد و پيش از رسيدن مرگ، توبه نمايد و بر شهوتش چيره گردد ....

امام (ع) بسيار ياران خود را به آمادگى براى كوچ كردن از اين دنيا با سبكبارى و توشه‌اندوزى سفارش نموده و ناپايدارى زندگى دنيا و فناپذيرى خوشى‌ها و لذت‌هايى كه سرانجام خطرناكى بدنبال دارد را در دلها زنده نگه مى‌داشت و مى‌فرمود:

«تَجَهَّزُوا رَحِمَكُمُ اللَّهُ فَقَدْ نُودِىَ فِيكُمْ بِالرَّحِيلِ. وَأَقِلُّوا الْعُرْجَةَ عَلَى الدُّنيَا. وَانْقَلِبوا بِصَالِحِ‌

[1] . نهج البلاغه، خطبه 113

[2] . همان، خطبه 63.

[3] . همان، خطبۀ 64.