ما بِحَضْرَتِكُمْ مِنَ الزَّادِ فَإِنَّ أَمَامَكُمْ عَقَبَةً كَؤُوداً، وَ مَنازِلَ مَخُوفَةً مَهُولَةً لَا بُدَّ مِنَ الْوُرُودِ عَلَيَها وَ الْوُقُوفِ عِنْدَهَا ...» [1]؛

خدا شما را بيامرزد، وسايل سفر آخرت را آماده نماييد كه نداى كوچ كردن در ميان شما سر داده‌اند و بارگى خود را در منزل دنيا كمتر ببنديد (دل به آن نبنديد) و با توشه شايسته كه به آن دسترسى داريد (به سوى خدا) بازگرديد كه پيشاپيش شما گردنه‌اى ناهموار و منزلهاى ترسناك وجود دارد كه از وارد شدن و توقّف در آنها ناگزيريد.

سعادت آخرت در گرو دنياى با عزّت‌

حق‌طلبان و رهپويان سعادت، با بصيرت و بينايى دنيا را وسيله‌اى براى رسيدن به هدف نهايى قرار مى‌دهند و در آن عزّتمند و سربلند زندگى مى‌كنند و سر تواضع و بندگى در برابر آن خم نكرده، راست قامت و كوشا، با عشق به ذات احدّيت مسير كمال را مى‌پيمايند و از دنيا به عنوان پلى براى گذشتن به سوى سراى جاودانه استفاده مى‌كنند و هر انسانى كه خواهان رستگارى است بناچار بايد از دنيا به آن برسد. امام على (ع) در بسيارى از سخنان ارزنده‌اش به فايده و اهميت دنيا پرداخته است و اين هيچ تضادى با سخنان آن حضرت كه در مذمت دنيا آمده است، ندارد. بلكه هر دو عين واقعيت مى‌باشند.

گروهى از دنيا به آتش مى‌رسند و گروهى از آن رهسپار بهشت و سعادت مى‌شوند.

امام على (ع) وقتى از مردى شنيد كه دنيا را مذمت مى‌كند، فرمود:

«أَيُّهَا الذَّامُّ للدُّنْيَا الْمُغْتَرُّ بِغُرُورِهَا، الَمخْدُوعُ بِأَبَاطِيلِهَا ثُمَّ تَذُمُّهَا، اتَغْتَرُّ بِالدُّنْيَا ثُمَّ تَذُمُّهَا ....

إِنَّ الدُّنْيَا دارُ صِدْق لِمَنْ صَدَقَهَا، وَدَارُ عَافِيَةٍ لِمَنْ فَهِمَ عَنْهَا، وَدَارُ غِنىً لِمَنْ تَزَوَّدَ مِنْهَا، وَدَارُ مَوْعِظَةٍ لِمَنِ اتَّعَظَ بِهَا. مَسْجَدُ أَحِبَّاءِ اللَّهِ، وَ مُصَلَّى مَلَائِكَةِ اللَّهِ، وَ مَهْبِطُ وَحْىِ اللَّهِ وَ مَتْجَرُ اوْلِيَاءِ اللَّهِ. إِكْتَسَبُوا فِيهَا الرَّحْمَةَ وَرَبِحُوا فِيهَا الْجَنَّةَ ...» [2]؛

اى نكوهنده دنيا كه به نيرنگ آن فريفته شده‌اى و به نادرستيهايش گول مى‌خورى! آيا به دنيا فريفته شده‌اى و آن را نكوهش مى‌نمايى! ...

[1] . رك: نهج‌البلاغه، خطبۀ 209.

[2] . نهج‌البلاغه، حكمت 94.