دنيا سراى راستى است براى كسى كه آن را باور دارد و سراى تندرستى است براى كسى كه آن را بشناسد و خانه توانگرى است براى كسى كه از آن توشه بردارد و خانه پند است براى كسى كه از آن اندرز بگيرد. مسجد محبان خدا و نمازگاه فرشتگان الهى است. جايگاه فرود وحى خدا و محل بازرگانى دوستداران اوست، كه در آن با بدست آوردن فضل و رحمت الهى، بهشت را سود مى‌برند ...

اسلام هرگز با زندگى سالم و برخوردارى از تمام نعمتهاى الهى و امكانات زندگى كه بهره‌مندى از آنها سزاوار يك انسان است، مخالفتى ندارد. امّا در منطق اسلام خوشيهايى كه فراموشى مى‌آورد مذمت شده است. پُرخوريهايى كه گرسنگان را به فراموشى مى‌سپرد نكوهش شده است. وابستگى به امكانات زندگى كه آخرت را از ياد مى‌برد، مورد ملامت است. امام (ع) وقتى كه در بصره به عيادت علاء بن زياد رفت و او را صاحب خانه‌اى وسيع و مجلل ديد، راه رسيدن به آخرت را به وسيله همان منزل به او نماياند. [1] آن حضرت در يكى از سخنان زيباى خود چنين مى‌فرمايد:

«... وَلَا خَيْرَ فِى الدُّنْيَا إلَّا لِرَجُلَيْنِ. رَجُلٍ أَذْنَبَ دُنُوباً فَهُوَ يَتَدَارَكُهَا بِالتَّوْبَةِ وَرَجُل يُسَارِعُ فىِ الْخَيْرَاتِ.» [2]؛

دنيا جز براى دو كس خيرى ندارد، كسى كه مرتكب گناهانى شده است و با توبه كردن و بازگشت به خدا آن را جبران نمايد و كسى كه در كارهاى خير بشتابد.

به يقين همه انسان‌هايى كه پا به عرصه وجود مى‌گذارند، بدون بهره‌مندى از نعمت‌هاى دنيا نمى‌توانند زندگى كنند، و همه در استفاده نعمت‌هاى الهى، براى ادامه‌زندگى، حق مشترك دارند و خداوند هيچ بنده‌اى را از اين حق محروم نفرموده است. چه انسان‌هاى آخرت‌جو و چه آنان كه دنيا طلبند. امّا آنان كه به آخرت و مبدأ هستى اعتقاد دارند، دنيا را وسيله‌اى براى رسيدن به اعتقاد و آرزوى واقعى خويش كه‌

[1] . رك: نهج‌البلاغه، خطبۀ 209.

[2] . نهج‌البلاغه، حكمت 94.