همان سعادت در آخرت است، مى‌دانند و با چنين انگيزه‌اى در دنيا بسر مى‌برند و اينها كسانى‌اند كه هم دنيا را دارند و هم آخرت را، امروز با استفاده صحيح از نعمتهاى دنيا و داشتن مال و فرزند و ديگر نعمت‌هاى خدا، در دنيا عزيز و سعادتمندند و با اندوختن توشه و تقواى الهى و بندگى خالصانه خدا و خدمت بى‌ريا به بندگان خدا، سعادت خويش را در آخرت تأمين كرده و فرداى قيامت در صف رستگاران و صالحان قرار خواهند گرفت. امّا آنان كه به آخرت و مبدأ هستى معتقد نبوده و در غفلت و عصيان بسر مى‌برند، هدفى جز دنيا ندارند و دلبستگى و علاقه آنان نسبت به دنيا چنان است كه جدا شدن از آن را هلاكت ابدى مى‌دانند. اينها اگر چه از نعمت‌هاى الهى در دنيا بهره‌مند هستند و در اين راه حرص و طمع، آرام و قرار را از آنان ربوده است و دورى از ياد خدا زندگى را بر آنان تنگ نموده است. امّا در آخرت جز بدبختى و عذاب جاودانه چيز ديگرى نصيبشان نخواهد گشت. و امام على (ع) به زندگى اين دو گروه و سرانجام آنان اشاره كرده و مى‌فرمايد:

« [وَ قَالَ (ع):] أَلنَّاسُ لِلدُّنْيَا عَامِلَانِ عَامِلٌ عَمِلَ لِلدُّنْيَا قَدْ شَغَلَتْهُ دُنْيَاهُ عَنْ اخِرَتِهِ يَخْشَى عَلَى مَنْ يَخْلُفُهُ الْفَقْرَ وَيَأْ مَنُهُ عَلَى نَفْسِهِ فَيُفْنِى عُمُرَهُ فِى مَنْفَعَةِ غَيْرِهِ، وَ عامِلٌ عَمِلَ فِى الدُّنْيَا لِمَا بَعْدَهَا فَجَاءَهُ الِّذِى لَهُ مِنَ الدُّنْيَا بِغَيْرِ عَمَلٍ، فَأَحْرَزَ الْحَظَّيْنِ مَعاً، وَ مَلَكَ الدَّارَيْنِ جَمِيعاً، فَاصْبَحَ وَجِيهاً عِنْدَ اللَّهِ لَا يَسْأَلُ اللَّهَ حاجَةًفَيَمْنَعُهُ.» [1]؛

[و فرمود:] مردم در كار دنيا دو گونه‌اند: آنكه براى دنيا كار مى‌كند و دنيا او را از آخرتش باز داشته است، بر بازماندگانش از فقر و تنگدستى ترسان و خود از دنيا بر خويشتن در امان است، پس زندگى خود را در راه سود ديگرى بسر مى‌برد. و آنكه در دنيا براى پس از دنيا كار مى‌كند، نعمتهاى دنيا نيز بدون تلاش به او مى‌رسد، پس هر دو نصيب را فراهم كرده و هر دو جهان را بدست آورده است. چنين كسى نزد خدا آبرومند است و خدا او را از حاجتى كه مى‌خواهد باز نمى‌دارد.

[1] . نهج‌البلاغه، حكمت 269.