مردم با على (ع) بيعت مى‌كنند، امّا در بى‌وفايى ضرب‌المثل تاريخ مى‌گردند. امام را در ميانه راه تنها مى‌گذارند. امام (ع) شاهد انسان‌هاى ضعيف و سست اراده‌اى است كه او را در اجراى عدالت اجتماعى، برقرارى امنيت و پيكار با دشمنان يارى نمى‌كنند.

امام (ع) از چنين انسان‌هايى شكوه مى‌كند، آنها را نكوهش مى‌نمايد و خدا را گواه مى‌گيرد كه قبول خلافت جز براى هدايت آنها و خدمت به بندگان خدا و برقرارى امنيت و پايدارى دين رسول خدا (ص) نبوده است، كه در يكى از كلمات شيواى خود مى‌فرمايد:

«اللَّهُمَّ إِنَّكَ تَعَلَمُ أَنَّهُ لَمْ يَكُنِ الَّذىِ كَانَ مِنَّا مُنَافَسَةً فِى سُلْطَانٍ وَلَا الِتمَاسَ شَىْ‌ءٍ مِنْ فَضُولِ الْحُطَامِ، وَلكِنْ لِنَرُدَّ الْمَعالِمَ مِنْ دِينِكَ، وَ نُظْهِرَ اْلَاصْلَاحَ فِى بِلَادِكَ. فَيَأْمَنَ الْمَظْلُومُونَ مِنْ عِبَادِكَ، وَ تُقَامَ الْمُعَطَّلَةُ مِنْ حُدُودِكَ.» [1]؛

خدايا! تو خود مى‌دانى كه آنچه از ما صادر شده است نه به خاطر رغبت در قدرت ونه براى رسيدن به چيزى از متاع دنيا بوده است، بلكه مى‌خواستيم نشانه‌هاى دين را به جايى كه بود بنشانيم، و اصلاح را در شهرها ظاهر گردانيم تا بندگان ستمديده‌ات در ايمنى باشند و حدود ضايع شده‌ات برپا گردد.

انسان‌هاى دنيا طلبى كه ديروز به طمع رسيدن به منافع دنيوى و انگيزه‌هاى مادى با على (ع) دست بيعت دادند، امروز كه شيوه على (ع) را برخلاف پندار خود مى‌يابند، از روى دشمنى و جهالت به آن حضرت، نسبت‌هاى ناروا مى‌دهند. امام (ع) گذشته‌ها را يادآور شده و به هدف مقدس خود كه هدايت و عدالت‌خواهى و ياورى از ستمديده است پايبندبوده و مى‌فرمايد:

«لَمْ تَكُنْ بَيْعَتُكُمْ إِيَّاىَ فَلْتَةً، وَلَيْسَ أَمْرىِ وَ أَمْرُكُمْ واحِداً. إِنّىِ أُرِيدُكُمْ لِلَّهِ، وَ أَنْتُمْ تُرِيدُونَنِى لأَنْفُسِكُمْ، أَيُّهَا النَّاسُ، أَعِينُونِى عَلَى أَنْفُسِكُمْ، وَايْمُ اللَّهِ لَأُنْصِفَنَّ الْمَظْلُومَ مِنْ ظالِمِهِ، وَ لَأَقُودَنَّ الظَّالِمَ بِخَزَامَتِهِ حَتَّى أُورِدَهُ مَنْهَلَ الْحَقّ وَ إِنْ كَانَ كَارِهاً.» [2]؛

[1] . نهج‌البلاغه، خطبه 131.

[2] . نهج‌البلاغه، خطبۀ 136.