بيعت شما با من بى‌تدبير و انديشه نبود، و كار من و شما يكسان نيست. من شما را براى خدا مى‌خواهم و شما مرا براى خودتان مى‌خواهيد. اى مردم! مرا بر كار خود يارى نموده و فرمانم را بپذيريد. به خدا سوگند، كه دادِ ستمديده را از آن كه بر او ستم كرده بستانم و مهار ستمكار را بگيرم و او را تا آبشخور حق بكشانم، اگر چه (براى اجراى حق) ناخشنود باشد.

جلوه‌هاى عدالت در زندگى فردى على (ع)

حضرت على (ع) با الهام گرفتن از منبع وحى الهى و با تربيت و آموزشى بى‌نظير در مكتب روح بخش رسول اكرم (ص)، در كسب تمام فضايل اخلاقى پيشتاز همگان بود و او در اين راه بالاترين مراتب و عاليترين درجات را كسب كرده بود و جمهور علماء و مورخان در اين باره اتفاق نظر دارند. على (ع) پيش‌از آنكه عدالت‌خواه باشد، خود نمونه بارز عدالت بود و اخلاق و شيوه زندگى فردى آن حضرت گوياى بارزترين نمودار عدالت و بيزارى از ظلم و ستم بود.

امام (ع) در پرتوى از سخنان گهربارش اشاراتى به اين ارزش معنوى و فضيلت اخلاقى مى‌نمايد كه بسيار شگفت‌انگيز است و چنين شيوه‌اى را جز على (ع) و ديگر پيشوايان الهى، كس نتواند در پيش گيرد. امام (ع) بيزارى و نفرت خود را از ظلم و بيدادگرى چنين بيان مى‌كند:

«وَ اللَّهِ لَأَنْ أَبِيتَ عَلَى حَسَكِ السُّعْدَانِ مُسَهَّداً، وَ أُجَرَّ فِى اْلأَغْلَالِ مُصَفَّداًّ، أَحَبُّ إِلَىَّ مِنْ أَنْ أَلْقَى اللَّهَ وَ رَسُولَهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ ظَالِماً لِبَعْضِ الْعِبَادِ، وَ غَاصِباً لِشَىْ‌ءٍ مِنَ الْحُطَامِ. وَ كَيْفَ أَظْلِمُ أَحَداً لِنَفْسٍ يُسْرِعُ اِلَى الْبَلَى قُفُولُهَا، وَ يَطُولُ فِى الثَّرىَ حُلُولُهَا.» [1]؛

سوگند به خدا اگر شب را بر روى خار تيز سعدان بيدار بگذرانم و مرا در طوقهاى آهنين به اين‌سو و آن‌سو بكشانند، برايم خوشتر است از اينكه خدا و رسولش را روز رستاخيز در حالى ملاقات كنم كه بر بنده‌اى ستم روا داشته يا اندكى از مال دنيا را غصب كرده باشم. و چگونه بر كسى ستم كنم به خاطر نفسى كه به كهنگى و فرسودگى شتابان و زمان ماندنش در خاك، زياد و فراوان است؟!

[1] . نهج البلاغه، خطبۀ 224.