كسى كه عشق به خداى يكتا، تمام وجودش را فرا گرفته باشد، ديگر جايى براى وابستگى به دنيا در وجود او نخواهد ماند. و آنكه در مقام معرفت به مرتبه‌اى رسيده است كه دنيا در نزد او به اندازه پشيزى نمى‌ارزد، چگونه ممكن است در چنين دنيايى، ستم روا بدارد يا نافرمانى خدا بكند. شگفتا! امامى كه اگر هستى و تمام ثروت‌ها وا رزش‌هاى مادّى آن را به او ببخشند كه در حق مورچه‌اى، كمترين ستم را روا بدارد، هرگز چنين نكند. خدايا اگر على (ع) انسان است، پس چگونه اين اسم بر كسانى اطلاق مى‌گردد كه براى رسيدن به كمترين منافع دنيا، مرتكب جنايتهاى هولناكى مى‌شوند كه قلم از نگارش آن شرم دارد! ...

«... وَ اللَّهِ لَوْ أُعْطِيتُ اْلأَقَالِيمَ السَّبْعَةَ بِمَا تَحْتَ أَفْلَاكِهَا عَلَى أَنْ أَعْصِىَ اللَّهَ فِى نَمْلَةٍ أَسْلُبُهَا جُلْبَ شَعِيرَةٍ مَا فَعَلْتُ وَ إِنَّ دُنْيَاكُمْ عِنْدىِ لَأَهْوَنُ مِنْ وَرَقَةٍ فِى فَمِ جَرَادَةٍ تَقَضَمُهَا مَا لِعَلىّ وَ لِنَعيمٍ يَفْنَى وَ لَذَّةٍ لَا تَبْقَى.» [1]؛

ترجمه اين قسمت در مبحث «بى‌اعتنايى امام (ع) نسبت به دنيا» گذشت.

حضرت على (ع) در پرتو اتصال به درياى بيكران علوم و معارف الهى و پيوستن به عالم معنا و ملكوت، سرچشمه ايثار وعدالت بود و در بعضى از شرايط زندگى، بنا به مصلحت و از خود گذشتگى، امكان تحمّل ظلم درباره شخص خودش وجود داشت. امّا ستمگرى و بى‌عدالتى در جامعه و بين بندگان خدا و انسان‌هاى محروم و ضعيف را هرگز تحمّل نمى‌كرد و در بيانى شيوا، پس از بيعت مردم با عثمان، مى‌فرمايد:

«لَقَدْ عَلِمْتُمْ أَنّىِ أَحَقُّ بِهَا مِنْ غَيْرىِ، وَ وَاللَّهِ لَأُسَلِمَنَّ مَا سَلِمَتْ أُمُورُ الْمُسْلِمِينَ، وَلَمْ يَكُنْ فِيهَا جَوْرٌ إِلَّا عَلَىَّ خَاصَّةً، إِلِتمَاساً لأَجْرِ ذَلِكَ وَ فَضْلِهِ، وَزُهْداً فِيهَا تَنَافَسْتُمُوهُ مِنْ زُخْرُفِهِ وَ زِبْرِجِهِ.» [2]؛

شما خوب مى‌دانيد كه من از ديگران به خلافت سزاوارترم. به خدا سوگند تا زمانى گردن مى‌نهم و صبر مى‌كنم كه امور مسلمانان در ايمنى و سلامت باشد و جز شخص خودم بر كسى‌

[1] . همان، خطبه 224.

[2] . نهج‌البلاغه، خطبه 74.