جور و ستم روا نشود (و از حق خود چشم مى‌پوشم). و اين براى رسيدن به اجر و ثواب آن و بى‌رغبتى به مال و زينت دنياست كه شما در آن از هم پيشى مى‌گيريد.

و آن امام همام كه اسوه گذشت و مروت بود، حتى از عدالت و دادگرى در رفتار با دشمن خود ابن ملجم مرادى (لعنة اللَّه عليه) غفلت نورزيد و در آخرين ساعات زندگى پر بركتش، سفارش يك ضربه را در مقابل يك ضربه يا عفو و بخشش از او را مى‌نمايد:

«... يَا بَنىِ عَبْدِ الْمُطَّلِبِ لَا أُلْفِيَنَّكُمْ تَخُوضُونَ دِمَاءَ الْمُسْلِمِينَ خَوضاً تَقُولُونَ قُتِلَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ، أَلَا لَاتَقْتُلُنَّ بِى إِلَّا قَاتِلِى.

أُنْظُرُوا إِذَا أَنَامُتُّ مِنْ ضَرْبَتِهِ هَذِهِ فَاضْرِبُوهُ ضَرْبَةً بِضَرْبَةٍ ...» [1]؛

... اى فرزندان عبدالمطلب مبادا شما را ببينم كه دست به خونريزى مسلمانان بزنيد و بگوييد امير مؤمنان را كشته‌اند. و بدانيد جز قاتلم كسى ديگر نبايد بخاطر خونم كشته شود.

بنگريد! اگر من در اثر اين ضربتِ او از دنيا رفتم، او را تنها يك ضربت بزنيد ....

سخت‌گيرى امام (ع) در اجراى عدالت و ظلم ستيزى در جامعه‌

مولاى متّقيان على (ع)، اجراى عدالت اجتماعى و مبارزه با ستمگرى در جامعه را به عنوان دو امر خطير و دو ارزش معنوى بسيار بزرگ در سر لوحه كار خود قرار داده بود.

در اجراى عدالت اجتماعى براى استحكام بخشيدن به پايه‌هاى ايمان و در مبارزه با ظلم و ستمگرى براى فروپاشيدن پايه‌هاى كاخ استبداد و كفر، در نهايت صلابت و پايمردى پيش مى‌رفت و در اين راه هرگز از خود انعطاف‌پذيرى نشان نداده و فداى هيچ‌گونه مصلحتى نمى‌گشت، وقتى صحبت از اجراى عدالت بود، على (ع) فرزند و برادر و خويشاوند را نمى‌شناخت. همه كس در نظرش يكى بود. آنچه براى امام (ع) ارزش و اهمّيت داشت، خشنودى پروردگار بود اگر چه به ناخشنودى همه عالَم مى‌انجاميد.

تاريخ با صداقت و راستى گواهى مى‌دهد كه براى سخت‌گيرى و دقت در اجراى عدالتِ او بود كه محاسن شريفش با خون فرقش در محراب عبادت خضاب شد:

[1] . همان، نامۀ 47.