... سكوت من به اين دليل است كه من چيزى مى‌دانم كه بر شما پوشيده است، اگر آنچه را كه من از آن آگاهم بر شما آشكار سازم، البته كه شما تحمل شنيدن آن را نداشته و همانند لرزش ريسمان در چاهى ژرف، به لرزش و اضطراب درمى‌افتيد.

علم و دانشى كه در وجود مبارك حضرت على (ع) انباشته است بسان سرچشمه‌اى جوشان درآميخته به اقيانوس بى‌كران معارف الهى بوده و به همين جهت گستره علوم و اندوخته‌هاى فكرى آن حضرت فراتر از زمين و اهل آن است و حتّى عالم ملكوت و آسمانها را نيز دربر مى‌گيرد و اين موهبتى است الهى كه خداوند عزّوجلّ به برگزيدگان خود كه امامت و هدايت بندگان او را به عهده دارند، اختصاص داده است. در اين رابطه امام متّقيان و پيشواى مؤمنان در فرازى از سخنان انسان‌ساز خود مى‌فرمايد:

«... أَيُّهَا النَّاسُ سَلُونِى قَبْلَ أَنْ تَفْقِدُونِى، فَلَأَنَا بُطُرقِ السَّمَاءِ اعْلَمُ مِنّى بِطُرُقِ الْأَرْضِ، قَبْلَ أنَ تَشْغَرَ بِرِجْلِها فِتنَةٌ تَطَأُ فى خِطامِها، وَ تَذْهَبُ بِأَحْلامِ قَوْمِها.» [1]

اى مردم پيش از آنكه مرا از دست بدهيد، (هر پرسشى داريد) از من بپرسيد. چرا كه من راههاى آسمان را بهتر از راههاى زمين مى‌دانم، (اى مردم!) پيش از آنكه توسن فتنه پاى اندازد، و با مهار گسيخته گام بردارد و مردمان را بكوبد و بيازارد و عقل صاحب خردان را بِبَرد (و در حيرتشان گذارد، از من سؤال كنيد!).

ابن ابى‌الحديد در شرح اين كلام منحصر به فرد كه دنيايى معنا در آن نهفته است مى‌گويد:

«اجمع الناس كلهم على انه لم يقل احد من الصحابه ولا احد من العلماء، سلونى غير على بن ابى‌طالب (ع)»

اجماع همه مردم براين است كه هيچ كس به غير على بن ابى‌طالب (ع)، نه از صحابه و نه از بين دانشمندان، «سلونى: از من پرسش كنيد» را نگفته است. او در ادامه شرح اين كلام امام (ع) مى‌گويد: «منظور از سخن حضرت كه مى‌فرمايد:" من به راههاى‌

[1] . نهج‌البلاغه، خطبه 189.