خدا را دارد و از زمان وعده‌هاى رسول خدا (ص) كه چه وقت و چگونه عملى‌خواهدشد اطلاع و آگاهى كامل دارد، خواه وعده در انجام امرى براى فردى باشد يا وعده وقوع حادثه و رخدادى در آينده باشد. او همچنين سوگند ياد مى‌كند كه از تأويل آيات الهى و بيان حقايق آنها دانش كامل دارد، چرا كه در آيات الهى مجملاتى وجود دارند كه بدون مبيِّن، واضح و روشن نمى‌گردند. و در نهايت پرده از روى حقايق كنار زده و مراد و مقصود خويش را بطور آشكار و واضح بيان مى‌نمايد كه دروازه‌هاى حكمت و علوم شرعى و معارف الهى در نزد ما اهل‌بيت است و ما صاحبان انديشه‌هاى روشن و علوم عقلى و عقايد صحيح هستيم.

ابن ابى‌الحديد در ادامه مى‌گويد:

«اين جايگاه بلند علمى را هيچ كس از بندگان خدا به غير از على (ع) ادّعا نكرده است و اگر كسى چنين ادّعايى كرده باشد به يقين، دروغ محض است و مردم نيز او را تكذيب كرده‌اند، چرا كه اين مقام فقط ويژه اهل بيت (ع) مى‌باشد.» [1]

آنچه را كه همگان در پيشگاه معنوى حضرت على (ع) اعتراف دارند اين است كه علم و حكمت از وجود شريفش در حال فيضان و جريان است «تتقجّر الحكمة من جوانبه والعلم من نواحيه» [2]

اين حقيقت در سرتاسر كلمات آن حضرت پيداست كه گاهى اين را از زبان خويش بيان داشته است، همان‌گونه كه نمونه‌هايى در اين بحث مطرح گرديد. و گاهى در مباحث عالى و سخنان حكيمانه‌اش در مجموعه موضوعات نهج‌البلاغه آشكار و غيرقابل انكار است. و هركس با ديده انصاف به آنها بنگرد، دوست باشد يا دشمن، اقرارخواهدكردكه قلب مبارك على (ع)، اين‌علوم شگرف و معارف ژرف در زمينه‌هاى مختلف را، از مشكات نبوّت گرفته و با عالم معنا اتّصال داشته است.

[1] . ابن‌ابى‌الحديد، شرح نهج‌البلاغه، ج 7، خطبه 119 (چاپ رحلى، ج 2، ص 260). و نيز رك: سيد جعفر شهيدى، ترجمۀ نهج‌البلاغه، بخش تعليقات، خطبه 120، ص 480.

[2] . به نقل از اندرزها و حكمتها، مرتضى مطهرى، ص 146.