را در ملازمت و همراهى با على (ع) براى كسب علم و شاگردى در محضر آن حضرت، خوب مى‌دانند. آنگاه كه از ابن‌عباس سؤال شد: «نسبت علم تو با علم پسر عمويت چگونه است»؟ گفت:

«كَنِسْبَةِ قَطْرَةٍ مِنَ الْمَطَرِ إلَى الْبَحْرِ الُمحِيطِ»؛

همانند نسبت قطره‌اى از باران در برابر درياى بيكران.

«از ديگر علوم، علم نحو و قواعد عربى را مى‌توان نام برد و همه مردم نيك مى‌دانند كه على (ع) كسى بود كه اين علم را بنيان نهاد و جوامع و اصول آنرا بر ابوالاسود الدؤَلى املا فرمود كه از جمله: «تقسيم‌بندى كلام به اسم و فعل و حرف و تقسيم كلمه به معرفه و نكره و تقسيم انواع اعراب به رفع و نصب و جر و جزم» را مى‌توان برشمرد، و اين علم با چنين اصولى در حد اعجاز است زيرا قدرت فكرى بشر توان استنباط اين علم را نداشته است.» [1]

صاحب كتاب «الاستيعاب فى معرفة الاصحاب» كه از نويسندگان معروف اهل‌سنت است، اخبار و روايات بسيار عجيبى را در فضايل اهل بيت (ع)، به ويژه حضرت على (ع) مى‌آورد كه به ذكر چند نمونه از آنها در مقام شامخ علمى آن حضرت مى‌پردازيم:

«حَدّثنا عبداللَّه بن محمد بن يوسف [سلسله سند روايت را تا آخر ذكر مى‌كند.] ... قال:

قال معاوية لضرار الصٌّدائى: يا ضرار، صف لى عليا. قال: أعفنى يا اميرالمؤمنين. قال:

لتصفنَّهُ. قال: أما اذ لابد من وصفه فكان واللَّه بعيد المدى، شديد القُوى، يقول فصلا، و يحكم عدلا، يتفجر العلم من جوانبه، و تنطق الحكمة من نواحيه. و ...

فبكى معاوية و قال: رحم اللَّه ابا الحسن، كان و اللَّه كذلك، فكيف حزنك عليه يا ضِرار؟

قال: حُزْن من ذُبح وَلَدها و هو فى حِجْرها.

و كان معاوية يكتب فيما ينزل به ليسأل له على بن ابى طالب (رضى‌اللَّه عنه) عن ذلك، فلما بلغه قتله قال: ذهب الفقه و العلم بموت على بن ابى‌طالب ...» [2]

[1] . ابن‌ابى‌الحديد، شرح نهج‌البلاغه، چاپ بيروت، رحلى، ج 1، ص 6 و همچنين: محمدتقى شوشترى، بهج الصباغه فى شرح نهج‌البلاغة، صص 71-74.

[2] . ابن‌عبدالبّر، الاستيعاب فى معرفة الاصحاب، ج 3، ص 1107-1108 و امالى، ج 2، ص 147.