«روى على عن النبى (ص) فاكثر و روى عنه بنوه الحسن و الحسين و محمد و عمر و عبداللَّه بن مسعود و ... و غيرهم من الصحابه و روى عنه من التابعين سعيد بن الميسب و مسعود بن الحكم و ... و خلق كثير غيرهم ابنأنا يحيى بن محمود ابنأنا زاهر بن طاهر ...

ابنأنا على بن مسهر عن الاعمش عن عمرو بن قرة عن ابى البحترى عن على قال:

«بَعَثَنىِ [رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ سَلَّمَ‌] إِلَى الْيمَنِ، فَقُلْتُ يَا رَسُولَ للَّهِ تَبْعَثُنِى الَى الَيمَنِ وَ يَسْأَلُونىِ عَنِ الْقضَاءِ وَلَا عِلْمَ لِى بِهِ، قَالَ ادنُ فدنوت فضرب بيده على صدرى ثم قال:

«اللَّهُمَّ ثَبّت لِسَانَهُ وَاهْدِ قَلْبَهُ»، فَلَا وَالَّذىِ فَلَقَ الْحَبَّةَ وَ بَرَأَ النَّسَمَةَ مَا شَكَكْتُ فِى قَضَاءِ بَيْنَ اْلأَثْنَيْنِ بِعْدُ» [1]

« (بعد از ذكر سلسله راويان كه بيش از شصت نفر مى‌باشند و اولين آنها امام حسن و امام حسين (ع) و آخرين آنها ابى‌البحترى است) على (ع) فرمود:" رسول خدا (ص) مرا به يمن فرستاد، گفتم اى رسول خدا مرا به يمن مى‌فرستى و اهل آنجا از من در مورد امر قضا سؤال مى‌كنند در حالى كه من علم به آن ندارم. رسول خدا (ص) فرمود: بيا نزديك، پس نزديك شدم با دست مباركش بر سينه‌ام زد سپس فرمود:" پروردگارا! زبانش را استوار و قلبش را هدايت نما"، قسم به آن كسى كه دانه را شكافت و انسان را آفريد پس از آن هرگز در حكم و داورى بين دو نفر شك نكردم.»

شخصيت علمى حضرت على (ع) بر هيچ كس پوشيده نيست، هم دوستداران او از اين حقيقت غافل نبوده و بدان اقرار داشته‌اند و هم دشمنانش به ناچار سر تعظيم در برابر اين جايگاه رفيع و مقام شامخ فرود آورده‌اند. علاوه بر اخبار و روايات وارده، واقعيت‌هاى تاريخى نيز اين مسأله را مورد تأييد قرار مى‌دهند. هيچ كس از مراجعه به على (ع) و بهره گرفتن از علم نافذ و سودمند او در تمام زمينه‌ها بى‌نياز نبوده است. چه بسا در بسيارى از كتاب‌هاى اهل سنت، روايات وسخنان بزرگان تاريخ در فضايل حضرت على (ع)، به‌ويژه در باب علم و معرفت او بيشتر از آن چيزى باشد كه در بعضى از

[1] . عزالدين ابوالحسن على بن اثير جزرى، اسدالغابة فى معرفة الصحابه، ج 4، ص 17-18.