وقتى كه كرامات براى اشخاص ديگر امكان‌پذير و از آنان بوجود آيد، چه گمان مى‌برى در حق اهل بيت، با آن علم و دين و آثارى كه از نبوّت درآنان بوده و عنايتى كه خداوند متعال به اصل شريف آن (پيامبر اكرم (ص) داشته و آن عنايت به شاخه‌هاى پاكيزه آن اصل كريم رسيده است.»

امامان معصوم (ع) از نظر علم و دين اتصال روحى و جسمى با پيامبر اكرم (ص) داشته‌اند و معارف خود را از آن حضرت مى‌گرفته‌اند و وصل به معدن وحى و عالم ملكوت بوده‌اند و يكى از دلايل عقلى در اثبات موضوع مورد بحث اين است كه تاكنون هيچ محقق كلامى و تاريخى و ادبى و فقهى و اجتماعى، چه آنانكه معاصر با آنها بوده‌اند و چه آنانكه پس از آنها زيسته‌اند، نتوانسته‌اند در علوم و معارف آن بزرگواران اشكالى وارد نمايند و هيچ شاهد تاريخى نداريم كه نشان دهد امامان معصوم (ع) در برابر سؤالى، ناتوان مانده باشند. با توجه به اينكه متصديان امور در دوران بنى‌اميّه و بنى‌عباس در گرفتن نكته ضعف از آن پيشوايان الهى، راهها و حيله‌هاى گوناگون بكار مى‌گرفتند.

امّا دلايل نقلى در اثبات اين موضوع، بسيار است. حضرت على (ع) در معرفى اهل‌بيت (ع)، سخنان فراوانى گفته‌اند:

«هُمْ مَوْضِعُ سِرّهِ وَ مْلجَأُ أَمْرِهِ وَ عَيْبَةُ عِلْمِهِ وَ مَوْئِلُ حُكْمِهِ وَ كُهُوفُ كُتُبِهِ ...» [1]؛

آنان (خاندان رسول خدا- (ص)-) جايگاه راز پيامبرند و پنگاه و پشتيبان امر او و گنجينه علم او و مرجع حكم و قوانين او و امين و نگه‌دارنده كتاب‌هاى او مى‌باشند ....

(مرجع ضمير در «موضع سره» و «ملجأ امره» و ... ممكن است راجع به خدا باشد يا رسول خدا. در هر حال مبدأ اصلى همه آن امور در وجود امامان معصوم (ع)، خداوند متعال است.)

«نَحْنُ شَجَرَةُ النُّبُوَّةِ، وَ مَحَطُّ الرِّسَالَةِ، وَ مُخْتَلفُ الْمَلَائِكَةِ، وَ مَعَادِنُ الْعِلْمِ وَ يَنَابِيع الْحِكَمِ ...» [2]؛

[1] . نهج‌البلاغه، خطبۀ 2.

[2] . نهج‌البلاغه، خطبه 109.