اين بيم را از آنها نداشته و به آنان اعتماد دارم، در ميان مى‌گذارم. به خدايى كه او را به حق برانگيخت و به پيامبرىِ بندگانش برگزيد، بجز سخن راست بر زبان نياورم. رسول خدا (ص) مرا از اين حادثه‌ها باخبر ساخته است و هلاكت آن كس را كه هلاك شود و رهايى آن را كه نجات يابد به من گفته است و مرا از سرانجام و عاقبت اين امر (خلافت رسول خدا (ص) آگاه ساخته است. و از آنچه سرانجام به سر من مى‌آيد، مطلبى را فروگذار نكرده، مگر اينكه آنرا به دو گوشم رسانده باشد و برايم بازگو كرده باشد.

ظرفيت علمى امام (ع) همانند شخصيت و ديگر فضايلش بى‌نهايت است و بر همين اساس آگاهى آن حضرت از حقايق امور و اطلاع نسبت به حوادث و وقايع آينده حد و مرزى ندارد. ولى از آنجا كه گنجايش علمى و ظرفيت وجودى انسان‌ها محدود است، امام (ع) نمى‌تواند شخصيت علمى و مقام عرفان و آگاهى خود را براى مردم بيان نمايد. و در اين باره امام على (ع) با صراحت تمام و صداقت كامل مى‌فرمايد:

«لَوَ تَعْلَمُونَ مَا أَعْلَمُ مِمَّا طُوِىَ عَنْكُمْ غَيْبُهُ، إذاً لَخَرَجْتُمْ إلَى الصُّعُدَاتِ تَبْكُونَ عَلَى أَعْمَالِكُمْ وَ تَلْتَدِمُونَ عَلَى أَنْفُسِكُمْ وَ لَتَرَكْتُمْ أَمْوَالَكُمْ لَا حارِسَ (خارس) لَهَا وَ لَا خَالِفَ عَلَيْهَا وَ لَهَمَّتْ كُلَّ امْرِى‌ءٍ مِنْكُمْ نَفْسُهُ، لَا يَلْتَفِتُ إِلَى غَيْرِهَا ...

أَمَا وَ اللَّهِ، لَيُسَلَّطَنَّ عَلَيْكُمْ غُلَامُ ثَقِيفٍ الذَّيَّالُ الْمَيّالُ، يَأْكُلُ خَضِرَتكُمْ وَ يُذِيبُ شَحْمَتَكُم، إِيهٍ أَبا وَذَحَةَ!» [1]؛

... اگر آنچه را كه من ازغيب مى‌دانم و بر شما پنهان است، بدانيد، بيدرنگ سر به بيابانها مى‌گذاريد و بر كرده‌هاى خود گريه مى‌كنيد و همانند زنانِ فرزند از دست داده بر سر و سينه خود مى‌زنيد و سرمايه و ثروت خود را بدون نگهبان رها كرده و كسى بر آن نمى‌گماريد و هريك از شما چنان گرفتار خويش گردد كه به غير خود هيچ توجهى ندارد ...

به خدا سوگند پسرى از نبى ثقيف بر شما حكومت خواهد كرد كه از فرط تكبّر و خودبينى جامه خويش بر زمين مى‌كشد و هميشه از حقيقت روى‌گردان است. او سرسبزى شما (ثروت و آبرو) را مى‌خورد و چربيهاى شما را آب مى‌كند (از شدت ستم و بيدادگرى او، رنجور و لاغر مى‌شويد): پس بياور آنچه دارى اى ابا وذحَة. [2]

[1] . همان، خطبه 116.

[2] . شايد بيانگر دنائت و پستى حجاج باشد. (ر. ك: بحارالانوار، ج 41، ص 332.