امام على (ع) در بخشى از اين خطبه از سرنوشت قوم و حكمرانى حجاج بن يوسف بر آنها خبر مى‌دهد. شريف رضى رحمة اللَّه عليه در پايان اين خطبه گويد، سخنان امام اشاره به حجاج دارد و در شرحهاى نهج‌البلاغه در ذيل اين خطبه مطالب مفصلى بازگو شده است. [1]

ابن ميثم بحرانى آورده‌است كه روزى حجاج بر سر سجاده خود نماز مى‌گزارد، خنفسايى (خَبزدُوك يا سرگين گردان) به سوى او آمد، گفت آن را از من دور كنيد كه و ذحه‌اى از وذح شيطان است. [2]

با توجه به مضمون روايات و سخنان علما، مى‌توانيم بگوييم كه امام (ع) به محض اراده كردن، در رسيدن به اين نيروى فراترازعادت وآگاهى از رخدادهاى آينده، توانابوده است و به مجرد خواستن، از پس پرده زمان و پشت ديوار مكان آگاهى مى‌يافته است.

شريف رضى (ره) در نهج‌البلاغه نمونه‌هاى فراوانى‌از پيشگويى‌هاى امام (ع) را آورده است مانند: غرق شدن بصره در آب، چيرگى بيدادگران بر شهر كوفه، به خلافت رسيدن معاويه، سرنوشت خوارج و پايان كار آنها، مروان و خلافت او، شورش زنگيان، حكمرانى حجاج، بنى‌اميه و ستمگريهاى آنان و عاقبت و سرانجام كارشان، ظهور حضرت مهدى (عج) و فتنه‌هايى كه دنيا را فرا مى‌گيرد و ...

برخى از اين موارد، پيشتريادآورى شد و به بعضى از آنها نيز خواهيم پرداخت.

حضرت على (ع) در سخنان خود بارها اشاره كرده‌اند كه من اين علوم را از نبى اكرم (ص) و منبع وحى دريافت كرده‌ام و آگاهى‌ام به اسرار عالم و زمين و آسمانها از محضر رسول خدا (ص) است، چنانكه مى‌فرمايند:

«تَاللَّهِ لَقَدْ عُلِّمْتُ تَبْلِيغَ الرِّسَالاتِ وَ إِتْمَامَ الْعِدَاتِ وَ تَمَامَ الْكَلِمَاتِ وَ عَنْدَنَا- أَهْلَ الْبَيْت- أَبْوَابُ الْحُكْمِ وَ ضِيَاءُ الْأَمْرِ ...» [3]؛

[1] . رك: شرح ابن ابى‌الحديد، ج 7، ص 279 و شرح فيض‌الاسلام، ص 366.

[2] . رك: ابن ميثم بحرانى، شرح مئة كلمة ص 241 و 242؛ ابن‌ابى‌الحديد ج 7، ص 279؛ طريحى، مجمع‌البحرين ج 4، ص 485؛ فيض‌الاسلام ص 366؛ حجازى، علاءالدين، تجلى امامت در نهج‌البلاغه ص 199 و...

[3] . نهج‌البلاغه، خطبه 120. (در بعضى از نسخه‌ها: «عَلِمْتُ‌» و «أَبْوَابُ الْحِكَمِ‌» آمده است.)