به وفور تقديم آنها مى‌نمايد و بر چشمه‌اى با آب صاف و زلال فرودشان مى‌آورد و تازيانه و شمشيرش از اين امّت برداشته نمى‌شود و آنكه چنين گمان مى‌برد، دروغ پنداشته است، بلكه دولت بنى‌اميه و بهره آنان از اين دنيا (در كوتاهى مدت و زود سپرى شدن) مانند آبى است در دهان كه اندكى مى‌چشند و هنوز نياشاميده‌اند تمام آن را بيرون مى‌اندازند.

همانگونه كه تاريخ نشان مى‌دهد، بنى‌اميه تقريباً بين سالهاى 56 تا 146 هجرى‌قمرى به مدت حدود 90 سال بر مردم حكومت كردند. شهرها را به تصرف خويش در آوردند.

مردان خداپرست را كشته زنانشان را اسير كرده و اموالشان را به غارت بردند و هركس براى جلوگيرى از ظلم و تعدّى آنها قيام مى‌كرد از بين مى‌رفت و قدرت آنها چنان فراگير شده بود كه هر دنياپرستِ ظاهر بين گمان مى‌كرد كه دنيا براى هميشه از آن بنى‌اميه است و اين وضع براى هميشه باقى خواهد ماند، امّا همان‌گونه كه امام (ع) از سرانجام آنها پيشگويى كرده بود، طولى نكشيد كه حكومت بنى‌عباس روى كار آمد و بر بنى‌اميه تسلّط يافت و دولتشان منقرض گرديد. ابن ابى‌الحديد براين باور است كه اين خطبه طولانى است و سيد رضى رحمة اللَّه عليه بسيارى از قسمتهاى آن را حذف كرده است. او برخى از قسمتهاى حذف شده را مى‌آورد و در تحقّق پيش‌بينى امام (ع) تأكيد مى‌ورزد. [1]

اميرمؤمنان على (ع) علاوه بر اين، در جاهاى ديگرى از نهج‌البلاغه از روى كار آمدن بنى‌اميه و فتنه آنها مردم را آگاه ساخته و به آنها هشدار داده است. حضرت در قسمتى از سخنان خود در اين باره چنين مى‌فرمايد:

«... أَلَا وَ إِنَّ أَخْوَفَ الْفِتَنِ عِنْدىِ عَلَيْكُمْ فِتْنَةُ بَنىِ‌أُمَيَّةَ، فَإِنَّهَا فِتْنَةٌ عَمْيَاءُ مُظْلِمَةٌ: عَمَّتْ خُطَّتُهَا، و خَصَّت بَلِيَّتُهَا وَ أَصَابَ الْبَلَاءُ مَنْ أَبْصَرَ فِيهَا، وَ أَخْطَأَ الْبَلَاءُ مَنْ عَمِىَ عَنْهَا. وَ ايْمُ اللَّهِ لَتَجِدَنَّ بَنِى‌أُمَيَّه لَكُمْ أَرْبَابَ سُوءٍ بَعْدىِ، كَالنَّابِ الضَّرُوسِ، تَعْذِمُ بِفَيْهَا، وَ تَخْبِطُ بِيَدِهَا ...

نَحْنُ أَهْلَ الْبَيْتِ مِنْهَا بِمَنْجَاةٍ، وَ لَسْنَا فِيهَا بِدُعَاةٍ، ثُمَّ يُفَرّجُهَا اللَّهُ عَنْكُمْ كَتَفْرِيجِ اْلأَدِيمِ، بِمَن يَسُومُهُمْ خَسْفاً، وَ يَسُوقُهُمْ عُنْفاً وَ يَسْقِيهِمْ بِكَأْسٍ مُصَبَّرَةٍ، لَا يُعْطِيهِمْ إِلَّا السَّيْفَ وَلَا

[1] . رك: شرح نهج‌البلاغه، ابن ابى‌الحديد، چاپ رحلى، اواخر خطبه 86، ج 2، ص 133.