به من خبر رسيده كه شما مى‌گوييد: على دروغ مى‌گويد، خدا شما را بكشد بر چه كسى دروغ مى‌بندم؟ بر خدا؟ و من نخستين كسى هستم كه به او ايمان آوردم. يا بر پيامبر خدا؟ و من اولين كسى هستم كه او را تصديق كردم ...

ابن ابى‌الحديد در اين خطبه شرح مفصلى دارد و در قسمتى از آن مى‌گويد:

«على (ع) در موارد زيادى از وقايع و حوادث مهم آينده خبر مى‌داد و از امورى كه رسول خدا (ص) او را آگاه ساخته بود، براى مردم بازگو مى‌كرد. آن گروه از اصحاب امام (ع) كه اهل نفاق بودند، او را تكذيب مى‌كردند، همان‌گونه كه منافقان در زمان پيامبر (ص) نسبت دروغ به او مى‌دادند.

صاحب كتاب «الغارات» از اعمش از ديگران روايت كرده است كه على (ع) خطبه خواند و فرمود: به خدا قسم اگر به شما دستور بدهم كه جمع شويد و از بين همه شما صد نفر برجسته را برگزينم و اگر بخواهم از يك صبح يا غروب آفتاب برايتان سخن بگويم، خبر ندهم به شما (از آينده و حوادث آن) مگر به حق و راستى. آنگاه كه از پيشم بيرون رويد گمان مى‌كنيد كه من دروغگوترين مردم هستم. صاحب همين كتاب و ديگران روايت كرده‌اند كه على (ع) (خود اين را خوب مى‌دانستند و از حال مردم با خبر بودند كه) فرمودند كار ما سخت است و دشوار، كسى تحمل آنرا ندارد جز فرشته‌اى كه مقرب درگاه خدا باشد يا پيامبرى كه از سوى خدا فرستاده شده باشد و يا بنده‌اى كه خدا قلبش را براى ايمان امتحان كرده باشد ...» [1].

امام (ع) پس از جنگ صفين، گرفتار گروه بسيار عجيبى بنام خوارج گشت؛ آن كوردلانى كه دم از زهد و عبادت و تهجد مى‌زدند، از امام كناره گرفتند و در مقابل او ايستادند و آنچه را كه ديروز در صفين به آن تن دادند، امروز از آن برگشته‌اند و ادعا مى‌كنند كه ما از اشتباه خود به درگاه خدا توبه كرده‌ايم و با كمال وقاحت و بى‌شرمى از على (ع) پيشواى معصوم و امام وارسته‌اى كه ايمانش برتر از همه خلايق است. تقاضاى توبه مى‌كنند و از او خواستار برگشت از اشتباه خود مى‌گردند و او را متهم به دروغگويى‌

[1] . ابن‌ابى‌الحديد، شرح نهج‌البلاغه، ج 2، ص 47 (شرح خطبه 70).