«آنگاه كه وقت نماز مى‌رسيد، رسول خدا (ص) بطور مخفيانه و بدور از چشم عمويش ابوطالب و ديگر عموها و خويشانش به سوى دره‌هاى اطراف مكّه راهى مى‌شد و على بن ابى‌طالب نيز او را همراهى مى‌كرد و هر دو با هم نماز را بجاى مى‌آوردند و غروب كه مى‌شد برمى‌گشتند و گاهى نيز در بين راه توقف مى‌كردند. روزى ابوطالب آن دو را در حال نماز مى‌بيند، سؤال مى‌كند كه اى فرزند برادرم اين چه آيينى است كه برگزيده‌اى؟ گفت: دين خدا و فرشتگان خدا و رسولان خداست. دين پدرمان ابراهيم است ...

و در روايتى ديگر آمده است كه ابوطالب به فرزندش على (ع) گفت: اى پسرم اين چيست كه بر آن شده‌اى؟ گفت: اى پدرم من به خدا و رسول او ايمان آورده‌ام، و آنچه را كه از طرف خدا آورده است تصديق نموده‌ام و با او نماز گذارده‌ام ...». [1]

ايمان على (ع) در گفتار ديگران‌

(وَالسَّابِقُونَ السَّابِقُونَ أُولئِكَ الْمُقَرَّبُونَ) [2]؛

آنانكه در ايمان بر همه پيشى گرفتند، آنان مقربان درگه حقّند.

فصل بن روزبهان، [3] كه از بزرگان اهل سنت است در كتاب «ابطال الباطل» آورده است:

«در روايتى كه از اهل سنت نيز نقل شده [4] آمده است كه: «پيشتازان امتها سه كس مى‌باشند:

مؤمن آل‌فرعون، حبيب نجار و على بن ابى‌طالب، و بى‌شك على در قبول اسلام از همه پيش است و داراى فضايلى است كه بر هيچ كس پوشيده نيست».

«در برخى منابع اهل سنت [5] آمده است:

«طلحة بن شيبه به خود باليد و گفت: من به سرپرستى كعبه سزاوارترم چون كليدش به‌

[1] . ابن ابى‌الحديد، شرح نهج‌البلاغه، ج 3، ص 251 (خطبه 238، قاصعه).

[2] . سوره واقعه (56)/10 و 11.

[3] . فضل بن روزبهان، از دانشمندان متعصب اهل‌سنت است كه كتاب «ابطال الباطل» را ردّ كتاب «نهج‌الحق» علامه حلى نوشته است.

[4] . سيوطى، جلال الدين، الدر المنثور، ج 5، ص 262؛ ابن عساكر، تاريخ مدينۀ دمشق، ج 42، ص 313.

[5] . - صحيح بخارى ومسنداحمدبن‌حنبل (رك: ينابع‌المودة ج 2 ص 144 و 400)