و گوهر وجود خويش را به زيور صفات نيك و فضايل آراسته باشند. اين حقيقتى است كه مى‌توان در جوامع مختلف مورد شناسايى قرار داد. نوع متخلفان اجراى قوانين و مسؤوليت گريزان جامعه معمولًا از افراد غير اخلاقى مى‌باشند.

اما به عكس در اسلام، چون شالوده احكام و قوانين اسلامى را اخلاق و فضايل انسانى از قبيل رفق و مدارا، صبر و بردبارى، گذشت و ايثار، محبت و عشق، احسان و نيكى، نوع دوستى و همدردى با ديگران و مانند آن تشكيل مى‌دهد، از همين رهگذر، احساس مسؤوليت و تعهدپذيرى در شهروندان مسلمان و مؤمنان بسيار قوى‌تر و محسوس‌تر از جوامع غير دينى است؛ به ويژه روابط اجتماعى و خانوادگى بسيار سالم‌تر و مطلوب‌تر بوده و كانون خانواده و اجتماع پر از صميميت و صفا، محبت و عشق به يكديگر و علاقمندى مى‌باشد.

به عنوان نمونه، پيامبر گرامى اسلام (ص)، در راستاى تحكيم روابط زن و شوهر، به كارگيرى روش محبت‌آميز را به مردان توصيه مى‌كند و مى‌فرمايد:

«قَوْلُ الرَّجُلِ لِلْمَرأَةِ انّى‌ احِبُّكَ لا يَذْهَبُ مِنْ قَلْبِها ابَداً.» [1]

سخن مرد به همسرش كه، تو را دوست دارم هرگز از دل زن خارج نخواهد شد!

آرامش روحى و شادابى در پرتو اخلاق‌

انسان متخلق به اخلاق الهى از چنان آرامش روحى و نشاطى برخوردار است كه بسيارى از توانگران جهان از آن محرومند. امام على (ع) در حديث زير به اين حقيقت تصريح كرده است:

«لا عَيْشَ اهْنَأُ مِنْ حُسْنِ الْخُلْقِ.» [2]

هيچ زندگيى، گواراتر از حسن خلق نيست.

[1] - وسائل الشيعه، شيخ حر عاملى، ج 20، ص 23

[2] - شرح غررالحكم و دررالكلم، ج 6، ص 399