در زمين استقرار و ريشه دارد و نه برگ و بارى ارزشمند، بلكه پر از تيغ‌هاى تيز است و ميوه‌اى تلخ، بدبو و سوزاننده دارد. [1] كلمه خبيث شرك نيز فروع اعتقادى ناپاك، اخلاق خبيث و اعمال ناصالح بارمى‌آورد. رسالت پيامبران معرفى اين دو شجره به بشريت و دعوت آنان به پروراندن شجره طيبات و ريشه‌كن كردن درخت پليدى‌ها است و خود پيامبران رهبرى اين مبارزه و نهضت مقدس را به عهده دارند.

مظاهر طاغوت‌

پيامبران مناديان و مدافعان حاكميت حق هستند كه در قبال آن حاكميت طاغوت است. طاغوت و استكبار، بزرگ‌ترين مظهر كفر و شرك است. استكبار به معنى خودبينى، خود را از بندگى برتر دانستن و اطاعت همه يا بعضى فرمان‌هاى خدا را دون شأن خود ديدن و سرپيچى كردن است. طاغوت هر مستكبرى است كه از اطاعت فرمان خدا سرپيچى كرده و بدون اذن و دستور خدا، مردم را به اطاعت از فرمان خود بخواند. طاغوت چون از زمينه وجود خويش درخت طيّب توحيد را كنده و در آن بوته خبيث شرك را كاشته است. خود و پيروانش را به منجلاب فساد و تباهى مى‌كشاند و سرانجام به جهنم وارد مى‌كند:

(يَقْدُمُ قَوْمَهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ فَأَوْرَدَهُمُ النَّارَ وَبِئْسَ الْوِرْدُ الْمَوْرُودُ) (هود: آيه 98)

[فرعون‌] روز قيامت پيشاپيش قومش مى‌رود و آنان را به آتش درمى‌آورد و [دوزخ‌] چه ورودگاه بدى براى واردان است.

اصل طاغوت و اولين مستكبر عالم، شيطان است كه در برابر حق تعالى استكبار ورزيد و خود را از سجده بر آدم برتر ديد و امر خدا را در اين مورد اجابت نكرد. بدين ترتيب رانده درگاه خدا شد و با اذن تكوينى خداوند، رهبرى طاغوتيان جهان را برعهده گرفت و انسان را به پيروى از خود و استكبار و طغيان در برابر خداوند دعوت كرد. پيروان شيطان در سه چهره ظهور مى‌كنند:

[1] - ر. ك: الميزان، ج 12، ص 50-53