1- جبّاران، طاغوتيان و ستمگران زورمدارى كه با قهر و غلبه، انسان‌ها را به بردگى گرفته و از عبوديت خداوند بازداشته‌اند. نمرود، فرعون و همه جباران در طول تاريخ مصداق اين چهره طاغوت هستند:

(وَ تِلْكَ عَادٌ جَحَدُوا بِآيَاتِ رَبِّهِمْ وَعَصَوْا رُسُلَهُ وَاتَّبَعُوا أَمْرَ كُلِّ جَبَّارٍ عَنيدٍ) (هود: آيه 59)

و اين [قوم‌] عاد بودند كه آيات پروردگارشان را انكار كردند و فرستادگانش را نافرمانى كردند و به دنبال فرمان هر زورگوى ستيزه‌جوى رفتند.

2- مترفان، ثروتمندان و خدايان زر و سيم كه با اتكا به گنجينه‌هاى طلا و نقره، استكبار ورزيده و از اطاعت و بندگى خدا سرپيچى نموده و بندگان خدا را به خدمتكارى خويش مى‌گيرند و هميشه در برابر پيامبران ايستاده و آنان را تكذيب كرده‌اند:

(وَ مَا أَرْسَلْنَا فِي قَرْيَةٍ مِن نَذِيرٍ إِلَّا قَالَ مُتْرَفُوهَا إِنَّا بِمَا أُرْسِلْتُم بِهِ كَافِرُونَ وَقَالُوا نَحْنُ أَكْثَرُ أَمْوَالًا وَأَوْلَاداً ...) (سبأ: 34- 35)

در هيچ شهرى هشدار دهنده‌اى نفرستاديم جز آن كه مرفّهان و خوشگذرانان آنها گفتند: ما به آنچه شما بدان فرستاده شده‌ايد، كافريم و گفتند: ما دارايى و فرزندانمان از همه بيشتر است.

3- ملأ، كارگزاران و اشراف كه صاحب مقام و منصب‌اند و به اين جاه و مقام دل بسته‌اند و حاضر نيستند در كنار پابرهنگان و محرومان به بندگى خدا سر خم كنند و شأن خود را برتر از آنان مى‌دانند. معمولًا اين سه مظهر طاغوت و استكبار براى استحكام حاكميت خود و به بندگى گرفتن انسان‌ها و بهره‌كشى از آنان، دست در دست هم دارند. در تمام حاكميت‌هاى طاغوتى، اين سه چهره را مى‌توان به وضوح يافت. در حاكميت فرعونى، ما با سه چهره مواجهيم:

فرعون، چهره جباريت و زورمدارى كه با قوه و قدرت خود بنى اسرائيل را به بندگى گرفته و از آنان بهره مى‌برد.

هامان؛ چهره ملأ، كارگزارى و تزويرگرى كه با علم و تدبير خود، جباريت خشن فرعونى را براى محرومان قابل تحمّل جلوه مى‌دهد و زمينه‌ساز و مجرى حاكميت فرعون است.