قارون، چهره مترف و زَرمدارى كه شريان اقتصادى جامعه را به دست گرفته و براى دوام استثمار توده، دست در دست جبّار و كارگزار نهاده و بدين گونه مثلث شوم «زور و تزوير و زر» سه پايه خيمه طاغوت و استكبار گرديده‌اند و موسى (ع) براى مبارزه با اين سه چهره طاغوت مبعوث مى‌شود:

(إِلَى‌ فِرْعَوْنَ وَهَامَانَ وَقَارُونَ فَقَالُوا سَاحِرٌ كَذَّابٌ) [1]

(غافر: آيه 24)

به يقين موسى را با آيات خود و حجّتى آشكار به سوى فرعون و هامان و قارون فرستاديم اما آنان گفتند: افسونگرى شيّاد است.

طاغوت ستيزى‌

پيامبران براى پروراندن درخت طيّب توحيد در زمينه وجود انسان‌ها و ريشه‌كن كردن بوته پليد شرك از آن مبعوث شده‌اند و در اين راستا، استكبار و طاغوت‌ستيزى بارزترين وجه سيره آنان است. كفر به طاغوت و ايمان به خدا در جنب يكديگر، نمود بارز چنگ زدن به ريسمان مستحكم و ناگسستنى خداوندى است [2] و از همين رو است كه اولين دعوت همه پيامبران، فراخوانى به عبادت خداوند و دورى گزيدن از طاغوت‌ها است:

(وَ لَقَدْ بَعَثْنَا فِي كُلِّ أُمَّةٍ رَسُولًا أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ وَاجْتَنِبُوا الطَّاغُوتَ ...) (نحل: آيه 36)

در ميان هر امتى فرستاده‌اى برانگيختيم تا [بگويد:] خدا را بپرستيد واز طاغوت بپرهيزيد.

پيامبران، خود اولين پرچمدار مبارزه با طاغوت‌ها بوده‌اند؛ زيرا طاغوت‌ها با به بردگى گرفتن انسان‌ها [3]، غارت و چپاول حقوق عمومى، به استضعاف كشيدن آزادگان، قلع و قمع مبارزان، ايجاد تفرقه و تشتّت و حاكميت بخشيدن به جهل و خرافه، زمينه‌هاى رشد اعتقادات، اخلاق الهى و عمل صالح را از بين برده انسان‌ها را به سوى قهقرا سوق مى‌دهند.

[1] - و ر. ك: عنكبوت، آيه 39؛ در مجمع‌البيان آمده: فرعون رئيس قوم، هامان وزير او و قارون خزانه‌دار و مسؤول اقتصادى بود. مجمع‌البيان، ذيل آيۀ فوق

[2] - بقره (2)، آيۀ 256

[3] - شعراء (26)، آيۀ 22