رسالت پيامبران، واداشتن انسان به قيام براى محو و نابود ساختن مظاهر كفر و ظلم و ستم و ايجاد قسط و عدالت است تا در زمينه آن، اعتقادات پاك و فضايل اخلاقى و عملى رشد كند:

(لَقَدْ أَرْسَلْنَا رُسُلَنَا بِالْبَيِّنَاتِ وَأَنزَلْنَا مَعَهُمُ الْكِتَابَ وَالْمِيزَانَ لِيَقُومَ النَّاسُ بِالْقِسْطِ ...)

(حديد: آيه 25)

به راستى پيامبران خود را با دلايل آشكار روانه كرديم و با آنها كتاب و ميزان را فرود آورديم تا مردم به انصاف به پا خيزند (و براى تحقق قسط و عدل و انصاف قيام كنند.)

اما قيام، نياز به سلاح دارد و لذا در ادامه آيه آمده:

(... وَ أَنزَلْنَا الْحَدِيدَ فِيهِ بَأْسٌ شَدِيدٌ وَمَنَافِعُ لِلنَّاسِ وَ لِيَعْلَمَ اللَّهُ مَن يَنصُرُهُ وَ رُسُلَهُ بِالْغَيْبِ ...) (حديد: 25)

و آهن را كه در آن براى مردم خطرى سخت و سودهايى است، پديد آورديم تا خدا معلوم بدارد چه كسى در نهان، او و پيامبرش را يارى مى‌كند.

طاغوتيان نيز براى سركوب قيام، به قهر متوسل مى‌شوند و تنور مبارزه گرم مى‌شود. [1] و اين ميدان مبارزه، تنها ميدانى است كه در آن يك جبهه جز پيروزى و جبهه ديگر جز شكست ندارد: (قُلْ هَلْ تَرَبَّصُونَ بِنَا إِلَّا إِحْدَى الْحُسْنَيَيْنِ [2] وَنَحْنُ نَتَرَبَّصُ بِكُمْ أَن يُصِيبَكُمُ اللّهُ بِعَذَابٍ مِنْ عِندِهِ أَوْ بِأَيْدِينَا فَتَرَبَّصُوا إِنَّا مَعَكُمْ مُتَرَبِّصُونَ) (توبه: 52)

بگو آيا براى ما جز يكى از دو نيكى را انتظار مى‌بريد؟ در حالى كه ما انتظار مى‌كشيم كه خدا از جانب خود يا به دست ما عذابى به شما برساند. پس انتظار بكشيد كه ما هم با شما در انتظاريم.

[1] - نساء (4)، آيۀ 76

[2] - آن دو سرانجام محتمل و نيكو عبارتند از: شهادت و رسيدن به فوز عظيم يا غلبۀ بر دشمن و پيروزى ظاهرى، (نساء، آيۀ 74)