اصرار ورزد. نوح (ع) در مقابل مشركان كه او را تهديد كرده و از دعوت به توحيد نهى مى‌كردند، اين گونه اعلام مى‌كند:

اى قوم من، اگر ماندن من [در ميان شما] و اندرز دادن من به آيات خدا، بر شما گران آمده است، [بدانيد كه من‌] بر خدا توكّل كرده‌ام. پس در كارتان با شريكان خود همداستان شويد، تا كارتان بر شما ملتبس ننمايد سپس درباره من تصميم بگيريد و مهلتم ندهيد. [1]

و هود (ع) مى‌فرمايد:

من خدا را گواه مى‌گيرم و شاهد باشيد كه من از آنچه جز او شريك وى مى‌گيريد، بيزارم! پس همه شما در كار من نيرنگ كنيد و مرا مهلت مدهيد! [2]

البته پيامبران موظف به دعوت همه مردم بودند، ولى چون حاكمان و قدرتمندان تأثير فراوان بر عامه مردم دارند و عامه معمولًا پيروان آنان هستند؛ پيامبران دعوت خويش را متوجه حاكمان مى‌كردند تا با اصلاح آنها بتوانند زمينه‌هاى اصلاح عمومى را راحت‌تر فراهم كنند. ابراهيم (ع) به سراغ نمرود مى‌رود و بت‌ها- بارزترين مظاهر شرك در جامعه- را مى‌شكند تا به طور طبيعى صداى دعوتش در گستره وسيع‌ترى منعكس گردد و موسى و هارون (ع) موظف مى‌شوند در اولين قدم به سراغ فرعون بروند [3] و از همين جهت است كه غالب پيامبران به‌خصوص پيامبران بزرگ در مراكز مهم علمى، فرهنگى يا سياسى مبعوث مى‌شدند:

(وَ مَا كَانَ رَبُّكَ مُهْلِكَ الْقُرَى‌ حَتَّى‌ يَبْعَثَ فِي أُمِّهَا رَسُولًا يَتْلُوا عَلَيْهِمْ آيَاتِنَا ...)

(قصص: آيه 59)

پروردگار تو [هرگز] ويرانگر شهرها نبوده است تا [پيشتر] در مركز آنها پيامبرى برگزيند كه آيات ما را برايشان بخواند.

[1] - يونس (10)، آيۀ 71

[2] - هود (11)، آيۀ 54-55

[3] - طه (20)، آيۀ 43-47