اسلام همه اطراف قضايا را در آن حكم دارد، تمام قضاياى مربوط به دنيا، مربوط به سياست، مربوط به اجتماع، مربوط به اقتصاد ... نمازش مخلوط به سياست است، حجش مخلوط به سياست است، زكاتش سياست است، اداره مملكت است، خمسش براى اداره مملكت است. [1]

سيره عملى پيامبر (ص)

قرآن مجيد به منزله قانون اساسى اسلام است كه چارچوب نظام اسلامى را طراحى كرده و كليات آن را بيان نموده است. از سوى ديگر رسول اكرم (ص) بيش از همگان در اجراى قوانين الهى جدّى بود و بدون ترديد همه آياتى كه زمينه اجراى آنها آماده بوده در زمان آن حضرت (و همين‌طور در حكومت امام على (ع)) جامه عمل پوشيده است.

علاوه بر آن، سيره و سنّت آن حضرت و اهل بيت (ع) نيز بيانگر معارف و عقايد و قانون و مقرّرات اسلامى و نيز شيوه صحيح اجراى آن است و براى ما حجّت و لازم الاتباع است.

در مورد نظام اسلامى؛

«سنت و رويه پيغمبر اكرم (ص) دليل بر لزوم تشكيل حكومت است؛ زيرا اوّلًا خود تشكيل حكومت داد و تاريخ گواهى مى‌دهد كه تشكيل حكومت داده و به اجراى قوانين و برقرارى نظامات اسلام پرداخته و به اداره جامعه برخاسته است، والى به اطراف مى‌فرستاده، به قضاوت مى‌نشسته و قاضى نصب مى‌فرموده، سفرايى به خارج و نزد رؤساى قبايل و پادشاهان روانه مى‌كرده، معاهده و پيمان مى‌بسته، جنگ را فرماندهى مى‌كرده و خلاصه احكام حكومتى را جريان مى‌انداخته است. ثانياً براى پس از خود به فرمان خدا، تعيين حاكم كرده است. وقتى خداوند متعال براى جامعه پس از پيامبر اكرم (ص) تعيين حاكم مى‌كند به اين معناست كه حكومت پس از رحلت رسول اكرم (ص) نيز لازم است.» [2]

[1] - صحيفۀ نور، ج 9، ص 137-138

[2] - ولايت فقيه، امام خمينى، ص 25