همچنين قرآن مجيد در آيه‌اى ديگر، مؤمنان واقعى را اين‌گونه توصيف مى‌كند:

(انَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذينَ امَنُوا بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ اذا كانُوا مَعَهُ عَلى‌ امْرٍ جامِعٍ لَمْ يَذْهَبُوا حَتَّى يَسْتَأذِنُوهُ ...) (نور: آيه 62)

همانا مؤمنان كسانى‌اند كه به خدا و پيامبرش گرويده‌اند و هنگامى كه با او بر سر كارى اجتماع كردند، تا از وى كسب اجازه نكنند، نمى‌روند.

مفسر كبير مرحوم طبرسى «امر جامع» را چنين معنا مى‌كند:

منظور، هر كارى است كه اجتماع عمومى و همكارى و حضور مردم را مى‌طلبد، همانند جنگ، جلسه مشورتى، نماز جمعه و مانند آن. [1]

با توجه به مضمون اين آيه بايد گفت؛ هرگونه بى‌تفاوتى نسبت به مصالح عمومى و اجتماعات دينى، به‌ويژه در آنجايى كه به حيثيت و كيان كشور اسلامى مربوط مى‌شود، سير نزولى ايمان را در پى دارد، چنان كه پس از ارتحال رسول اكرم (ص) به انزوا و خانه‌نشينى امام على (ع) انجاميد، همان‌طور كه با حضور مجدّد مردم بر گرد شمع ولايت، حكومت دادگستر علوى شكل گرفت و امام، خود در اين باره فرمود:

«لَوْ لا حُضُورُ الْحاضِرِ وَ قيامُ الْحُجَّةِ بِوُجُودِ النَّاصِرِ ... لَالْقَيْتُ حَبْلَها عَلى‌ غارِبِها وَ لَسَقَيْتُ آخِرَها بِكَاْسِ اوَّلِها» [2]

اگر حضور اين انبوه جمعيت و اتمام حجت بر وجود ياوران نبود ... مهار شتر خلافت را بر كوهانش مى‌افكندم و انجام آن را با جام آغازش سيراب مى‌كردم.

اتحاد و همبستگى‌

هيچ خردمندى در ضرورت وحدت و انسجام ملّت براى قوام و دوام حكومت، ترديد ندارد؛ چنان كه شوكت و عظمت ملّت‌ها نيز در پرتو همبستگى آنها تأمين مى‌شود

[1] - مجمع البيان، ج 7-8، ص 248

[2] - نهج‌البلاغه، خطبۀ 3، ص 52