2- فرو رفتن لشكر سفيانى در بيداء

حضرت على (ع) در اين زمينه مى‌فرمايد:

مردى از خاندان من، در سرزمين حرم قيام مى‌كند، چون خبر ظهور وى به سفيانى مى‌رسد، وى، سپاهى از لشكريان خود را براى جنگ، به سوى او مى‌فرستد، ولى [سپاه مهدى‌] آنان را شكست مى‌دهد، آن گاه خود سفيانى با لشكريان همراه، به جنگ وى مى‌روند و چون از سرزمين بيداء مى‌گذرند، در زمين فرو مى‌روند و جز يك نفر، كه خبر آنان را مى‌آورد، همگى هلاك مى‌شود. [1]

3- خروج يمانى‌

سردارى (از دوستان اهل‌بيت (ع)) از يمن قيام مى‌كند و مردم را به حق و عدل دعوت مى‌كند. خروج يمانى از نشانه‌هاى حتمى و متّصل به ظهور است. [2] امام صادق (ع) مى‌فرمايد:

قيام خراسانى و سفيانى و يمانى، در يك سال و در يك ماه و يك روز خواهد بود و در اين ميان، هيچ پرچمى به اندازه پرچم يمانى، دعوت به حق و هدايت نمى‌كند. [3]

بنابراين، خروج يمانى، اجمالًا از نشانه‌هاى حتمى ظهور است هر چند جزئيات و چگونگى قيام وى روشن نيست.

4- قتل «نفس زكيه»

«نقس زكيه»، از اولاد امام حسن مجتبى (ع) است كه در روايات، گاهى از او به عنوان «نفس زكيه» و يا «سيد حسنى» ياد شده است. امام باقر (ع) ماجراى كشته شدن او را اين‌گونه بيان فرموده است:

قائم (عج) به يارانش مى‌گويد: اى اصحاب من! اهل مكه مرا نمى‌خواهند، اما من كسى را به سوى آنان خواهم فرستاد تا حجت را بر آنان تمام كنم. پس مردى از ياران خود را فراخوانده و

[1] - تاريخ الغيبة الكبرى، سيّد محمد صدر، ص 521

[2] - در برخى روايات عبارت «واليمانى من المحتوم» وجود دارد: ر. ك: كتاب الغيبة، محمد ابراهيم نعمانى، ص 252

[3] - همان، ص 252