به او مى‌گويد: به سوى مكه برو و اعلام كن اى اهالى مكه، من فرستاده مهدى (عج) به سوى شما هستم. او خطاب به اهل مكه چنين اظهار مى‌دارد: ما اهل بيت رحمت و معدن رسالت و خلافتيم، ما ذريّه محمد و از نسل پيامبرانيم، از هنگامى كه پيامبر (ص) از دنيا رفته، ما مورد ظلم و ستم قرار گرفته‌ايم، از شما يارى مى‌طلبم، مرا يارى كنيد. اما اهل مكه او را بين ركن (حجرالاسود) و مقام (ابراهيم (ع)) سر مى‌برند و او داراى نفسى پاك است. (زيرا بدون هيچ گناهى كشته مى‌شود). [1]

5- صيحه آسمانى‌

منظور از صيحه، ندايى آسمانى است كه نام حضرت مهدى (عج) را مى‌بَرَد و همه ساكنان زمين، آن را با زبان خودشان [عربى، فارسى و ...] مى‌شنوند.

زراره مى‌گويد: امام صادق (ع) فرمود:

كسى نام قائم (عج) را (در جهان) مى‌برد. عرض كردم: آيا اين صدا را افراد خاصى مى‌شنوند يا همگانى است؟ فرمود: اين صدا عمومى است و هر كس به زبان خودش آن را مى‌شنود .... [2]

ب- علايم غير حتمى‌

امور و حوادث زيادى به‌عنوان علايم ظهور در روايات مطرح شده بدون اين‌كه حتمى بودن آنها تصريح شود؛ از جمله:

1- گرفتن خورشيد و ماه در ماه رمضان: از نشانه‌هاى ظهور، كسوف در نيمه ماه رمضان و خسوف در آخر همان ماه است. كسوف در روزهاى نخست و روزهاى آخر ماه و نيز خسوف در روزهاى ميانى ماه طبيعى و عادى است و در طول تاريخ بارها اتفاق افتاده است. امّا خورشيد گرفتگى در وسط ماه يا ماه گرفتگى در اول يا آخر ماه امرى غير عادى است. امام باقر (ع) مى‌فرمايد:

[1] - بحارالانوار، ج 52، ص 307

[2] - منتخب الاثر، لطف الله صافى گلپايگانى، ص 450-455