دين و تحصيل معرفت دينى نه تنها امرى ممكن و ميسر است، بلكه دستور اكيد داده شد تا انسان‌ها به فهم درست و واقعى از دين و متون دينى دست يابند و هرگز به فهم‌ها و معرفت‌هاى غير معتبر، غير تخصصى و بدون ضابطه اكتفا نكنند.

قرآن كريم با اشاره به معرفت‌هاى غير علمى و صرفاً ظنى حاصل از «پلوراليسم قرايى»، آن را در رسيدن به دين حق و حقيقت دين كافى ندانسته و فاقد هرگونه اعتبار اعلام داشته است:

(وَ ما يَتَّبِعُ اكْثَرُهُمْ الَّا ظَنّاً انَّ الظَّنَّ لا يُغْنى‌ مِنَ الْحَقِّ شَيْئاً ...) (يونس: آيه 36)

و بيشتر آنها، جز از گمان (و پندارهاى بى اساس)، پيروى نمى‌كنند؛ (در حالى كه) گمان، هرگز (انسان را) از حق بى‌نياز نمى‌سازد (و به حق نمى‌رساند).

توضيح آن كه فرض عدم امكان شناخت دقيق دين و تحصيل معرفت دينى (به معناى واقعى كلمه)، به دلايل زير فرض باطل و غير قابل پذيرش مى‌باشد:

1- چنان كه اشاره شد دين (و به‌طور مشخص متون دينى)، متضمن گزاره‌ها و آموزه‌هايى است كه براى هدايت بشر به سوى كمال مطلوب معنوى و سعادت و رستگارى حقيقى از سوى خداى حكيم توسط پيامبرش ارسال شده است. حال اگر فهم و شناخت اين گزاره‌ها ممكن نباشد در واقع غرض از ارسال دين حاصل نخواهد شد. اين نقض غرض است و كار لغوى است كه هرگز از شارع حكيم على الاطلاق (: خداوند متعال) سرنخواهد زد ....

2- عدم امكان فهم دين، مستلزم اين است كه شارع مقدس در خطابات خود مراد جدى و مقصود معقول نداشته باشد؛ زيرا در صورتى مى‌توان پذيرفت در خطاباتش مراد جدى دارد كه آنها را با زبان و الفاظ قابل فهم براى مخاطبانش ارسال كرده باشد. در حالى كه به حكم عقل و حكمت خداوند به عنوان حكيم على‌الاطلاق در خطاباتش براى مخاطبان بشرى مراد جدى قابل فهم دارد.

3- دستورات مكرر خود قرآن مبنى بر تدبر، تفكر و تعقل در آيات آن براى فهم دقيق و درك عميق مفاهيم نهفته در آن، بهترين گواه بر امكان فهم آن است.