امرى مسلم و يقينى شمرده مى‌شود. بر اين اساس علما نيز در اين كه «هيچ واقعه‌اى از وقايع زندگى خالى از حكم الهى نيست» اتفاق نظر دارند و به موازات آن در كتب اصولى و فقهى بابى تحت عنوان: عدم خُلُوِّ الواقعة عن‌الحكم: خالى نبودن واقعه از حكم باز كرده‌اند. [1]

راز اين كه گفتيم مجتهد در اجتهاد بايد درصدد كشف احكام واقعى باشد، همين است؛ در غير اين صورت دچار تشريع در دين مى‌شود كه در انحصار خداوند است و براى ديگران جايز نيست؛ همان گونه كه قرآن كريم رسالت پيامبر (ص) را نيز صرفاً تبليغ دين و بيان احكام مى‌داند. [2]

2- با توجه به خصوصيات متون دينى، مراجعه به متون بايد به انگيزه درك و فهم مراد الهى و دستيابى به آن انجام گيرد. بر اين اساس هرگونه پيش داورى مفسر و تحميل ذهنيت‌هاى بيگانه از متن بر آن، به‌طورى كه مفسر را از درك و فهم مراد گوينده متنِ وحيانى دور گرداند و او را در افق معناى جديدى- غير از آنچه متن در بردارد- قرار دهد، بيگانه از مدلول واقعىِ مورد نظرِ شارعِ مقدس بوده و فاقد اعتبار و دور از حقيقت است.

از اين رو، مفسر محورى به هر شكل آن مردود و ناسازگار با هدف اصلى از مراجعه به متون دينى است. بلكه فهم متون دينى شالوده‌اش بر «متن محورى» و «مؤلف مدارى» است.

بنابراين، اين ادعا كه مى‌گويد: «فهميده شدن متون صد درصد به درست بودن پيش دانسته‌ها و علايق و انتظارات مفسر بستگى دارد»؛ [3] باطل و دور از حقيقت است.

3- همچنين از مباحث گذشته اين حقيقت روشن شد كه به رغم پندار طرفداران «پلوراليسم قرايى» و «هرمنوتيك فلسفى»، اسلام توانايى پاسخگويى به نيازهاى روز و متغير انسان‌ها را در هر زمان دارد و از اين جهت جاى هيچ‌گونه نگرانى نبوده و كمبودى احساس نمى‌شود تا دست به دامن پلوراليسم قرايى و هرمنوتيك فلسفى شويم و در نتيجه‌

[1] - ر. ك. اصطلاحات الاصول، على مشكينى، ص 169

[2] - مى‌فرمايد: (ما عَلَى الرَّسُولِ اِلاَّ الْبَلاغُ‌) مائده، آيه 99، (وَ اَنْزَلْنا اِلَيْكَ الذِّكْرَ لِتُبَيِّنَ لِلنّاسِ‌) نحل، آيات 44 و 64

[3] - ر. ك. هرمنوتيك، كتاب و سنت، محمد مجتهد شبسترى، ص 33