از آنچه گفته شد اين مطلب روشن گشت كه توصيه و ترويج روح اباحى‌گرى، بى‌تفاوتى و ناديده‌انگارى نسبت به تعرض به حريم دين و ايجاد ترديد در باورهاى دينى به ويژه نسل جوان، در واقع به نوعى ترويج روح «تساهل و تسامح ليبراليستى» است نه «تساهل و تسامح اسلامى» و از نوعى برداشت غلط از مفاهيم دينى سرچشمه مى‌گيرد. از اين رو، بر دين‌داران غيرتمند، لازم است كه نسبت به تعرض به دين و تحريف ارزش‌هاى دينى، بى‌تفاوت نباشند و عكس‌العمل‌هاى مناسب و دفاع منطقى و لازم را از معتقدات دينى به عمل آورند.

اباحى‌گرى و پيامدهاى آن‌

از آفت‌هاى فرهنگى- دينى كه در گذشته وجود داشته و اكنون بيشتر مطرح شده و دامن زده مى‌شود، اباحى‌گرى است.

اباحى‌گرى، چنان كه از نامش پيداست از اباحه و مباح بودن به معناى جايز شمردن و روا دانستن است و در اصطلاح به معناى لاقيدى و مداهنه در دين، بى بند و بارى، ناديده انگارى مطلق، بى‌تفاوتى نسبت به عقايد و ارزش‌هاى فرهنگى و دينى، و واكنش صحيح و بجا نداشتن در برابر تاخت و تاز به حريمِ دين و آرمان‌هاى مقدس ملى، فرهنگى و به‌ويژه دينى؛ و به بيان روشن‌تر، تهى شدن از حميت، مردانگى و غيرت دينى است. [1]

بنابراين، اباحى‌گرى مساوى با مفهوم منفى «تساهل و تسامح» در فرهنگ دينى و مفهوم نادرست آن در عرف رايج سياسى است؛ زيرا تساهل و تسامح در معناى اسلامى‌اش، عبارت است از آسان‌گيرى در انجام وظايف دينى و پرهيز از افراطكارى و سخت‌گيرى بى مورد، رفق و مدارا با ديگران و تحمل آنان و دورى از تعصب‌هاى بى‌جا و خشونت‌هاى ناروا به ويژه در برخورد با مخالفان [2]؛ و نيز در معنا و معادل غربى‌اش تولرانس (ecnareloT)

[1] - ر. ك. بحارالانوار، ج 77، ص 291، ج 21، ص 358 و 41، ص 115-116؛ نهج‌البلاغه، صبحى صالح، حكمت شماره 110

[2] - ر. ك. بحارالانوار، ج 67، ص 136؛ نهج‌البلاغه، ص 153