سلمه بود. او به اعتراض گفت:

آيا به بانويى چون زهرا عليها السلام چنين گفته مى شود؟ واللّه، او از زنان بهشت است و در دامن‌پيامبرتربيت يافته و دست‌هاى فرشتگان، او را لمس كرده است. در رويشگاه‌هاى پاك رشد كرده و به بهترين شيوه، پرورش يافته است. آيا گمان مى كنيد كه رسول خدا صلى الله عليه و آله ميراث خود را بر او حرام نموده و به او نگفته است؟ در حالى كه خداوند فرموده:(وَ انْذِرْ عَشيرَتَكَ الْأَقْرَبينَ) (خويشاوندان نزديكت را انذار كن) پس پيامبر صلى الله عليه و آله او را آگاه كرده و اكنون او براى به دست آوردن ميراث خويش به پا خاسته است. او بهترين زنان، مادر دو سرور جوانان بهشت، همسنگ دختر عمران و همسر شير پهلوانان و پدرش خاتم پيامبران است. سوگند به خدا! پدرش بر او از آسيب گرما و سرما مواظبت داشت و مهربانى مى‌ورزيد و دست راستش را بالش و دست چپش را پوشش او مى كرد. آهسته رويد! زيرا كه رسول خدا صلى الله عليه و آله درجلوى ديدگان شماست، و شما بر خداوند وارد خواهيد شد، واى بر شما! بزودى خواهيد دانست.

خليفه، مصلحت را در سكوت ديد و براى تنبيه امّ سلمه، حقوق سالانه او را قطع كرد. [1]

امّ سلمه و عايشه‌

وقتى على عليه السلام به خلافت ظاهرى رسيد، عايشه تصميم به مخالفت با امام‌

[1] - دلائل الأمامه، طبرى، ص 39؛ ترجمۀ زندگانى فاطمه زهرا، قزوينى، ص 488، به نقل از الدر النّظيم، جمال الدين شامى، امّ سلمه، ص 34، با كمى تصرف