كسى كه از همه- قديم و جديد- به امر خلافت شايسته‌تر است، آشوب به پاكنى. از خدا- آن چنان كه شايسته است- بترس، و خود را در معرض خشم او قرار مده.

عايشه، جوابى جسورانه و تهديد آميز به او داد. امّ سلمه در جواب پيام داد:

من ديگر تو را نصيحت نخواهم كرد و با تو سخن نخواهم گفت. به خدا قسم از نابودى تو (به دست امام عليه السلام) مى ترسم و سپس از عذاب آتش. واللّه كه خداوند، اميد تو را نااميد خواهد كرد و فرزند ابى طالب را بر كسانى كه بر او شورش كرده اند، يارى خواهد داد و عاقبت آنچه گفتم، خواهى ديد. [1]

پس از آن كه امّ سلمه، وظيفه خود را در ارشاد و بيم دادن عايشه انجام داد، نامه اى به محضر امام على عليه السلام نوشت و شورش آنها را به اطلاع رسانيد، و از اين كه نمى‌تواند همراه امام عليه السلام باشد، معذرت خواهى نمود.

سپس فرزند خود را براى جانبازى در ركاب آن حضرت روانه كرد. [2]

ام سلمه در سال 62 هجرى، در سن 84 سالگى از دنيا رفت و در بقيع دفن شد. [3]

زينب بنت جَحْش‌

زينب، دختر جَحْش بن رئاب و مادرش اميمه، دختر عبدالمطلب، عمّه‌

[1] - همان، ص 128، با دخل و تصرف

[2] - امّ سلمه، ص 44، با دخل و تصرف

[3] - همان، ص 9