رسول خدا بود. وى از كسانى بود كه در اوايل ظهور اسلام ايمان آورد و با پيامبر به مدينه مهاجرت نمود. [1] پيامبر، او را به پسر خوانده خود- زيدبن حارثه- تزويج نمود. از آنجا كه زينب از اشراف زادگان قريش و عمّه زاده رسول خدا بود، انتظار ازدواج با پيامبر را داشت. تحمل ازدواج با پسر خوانده پيامبر كه غلامى آزاد شده بود، براى او دشوار بود و به همين جهت ابتدا از پذيرش اين ازدواج امتناع ورزيد، ولى اين آيه شريفه نازل شد كه هر گاه حكم خدا و رسول، بر كارى قرار گرفت، هيچ مؤمن و مؤمنه اى حق اعتراض و اختيار ندارد.

زينب به دنبال دستور الهى راضى شد و ازدواج با زيد را پذيرفت. [2]

گرچه مدتى از ازدواج آنها مى‌گذشت؛ امّا عدم توافق اخلاقى سبب شد كه زيد و زينب از زندگى زناشويى راضى نباشند. زيد چندين بار تصميم گرفت كه زينب را طلاق دهد ولى پيامبر او را از اين كار باز مى داشت. خداوند قبلًا به آن حضرت خبر داده بود كه زيد، زينب را طلاق مى‌دهد و زينب از همسران آينده اوست. پيامبر اين مطلب را در نفس خود پنهان مى كرد و از وقوع آن و عكس العمل مردم در برابر آن مى ترسيد، بدين جهت وقتى زيد از زينب شكايت مى‌كرد و اظهار مى داشت كه مى خواهد او را طلاق دهد، حضرت امر مى كرد كه زينب را نگهدارد.

قرآن در اين مورد مى فرمايد:

چون توبه آن كس كه خدايش نعمت داده بود و تو نيز به او نعمت داده بودى‌

[1] - درالمنثور فى طبقات ربات الخدور، زينب فواز العامل، ص 229

[2] - بحارالانوار، ج 22، ص 177 با دخل و تصرف