مى‌خواهد ساحت مقدس آن بزرگوار را از اين كه دامن خانواده اش به ناپاكى آلوده باشد، منزّه بشمارد. به عبارت ديگر اين آيات اثبات كننده فضيلت براى رسول خداست، نه براى عايشه.

گفتنى است كه شيعه معتقد است كه آيات افك در شأن ماريه قبطيه نازل شده كه از طرف بعضى از همسران رسول خدا و چند نفر ديگر مورد تهمت قرار گرفت كه با مأبور كه پيرمردى مجبوب بود، [1] زنا كرده است و پيامبر بعد از شنيدن اين تهمت‌هابراى اين كه برائت واقعى ماريه ثابت شود، به امام على عليه السلام دستور داد تا مأبور را كه متهم بود به قتل برساند و وقتى امام على براى كشتن او رفت، او فرار كرد و از نخل بالا رفت. امام ناخودآگاه مشاهده كرد كه او اصلًا آلتِ تناسلى ندارد و اتهامى كه به او زده شده واقعيت ندارد. از طرف ديگر، آيات هم نازل شد و تهمت زنندگان را به شدت توبيخ كرد. عايشه، خود در موارد متعدد اعتراف كرده كه غيرت و حسد او بر ماريه قبطيه او را واداشته كه به وى تهمت زند و ابراهيم، فرزند رسول خدا از ماريه را، به ديگرى نسبت دهد. [2]

ز- تهديد خداوند

به استناد آيات شريفه سوره تحريم، رسول خدا صلى الله عليه و آله بعضى از كارهاى حلال را انجام مى‌داده، ولى بعضى از همسران ايشان از اين كار ناراضى بوده و آن حضرت را در مضيقه قرار دادند. پيامبر قسم خورد كه ديگر آن‌

[1] - حديث الافك، ص 263 (مجبوب كسى است كه آلت تناسلى مردانه يا زنانه ندارد) در روايات‌به نام مأبور يا جريح معرفى شده است

[2] - نقش عايشه در تاريخ اسلام، ج 1، ص 88، به نقل از طبقات واصابه