اميد است، پروردگار او اگر شما را طلاق دهد، همسرانى بهتر از شما روزى‌اش كند، همسرانى مسلمان، مؤمن، ملازم بندگى و خشوع، توبه كننده، عابد و روزه دار، بيوه يا دوشيزه. [1]»

از دقت و توجه در اين آيات، نتيجه گرفته مى‌شود كه آن دو زن، پيامبر را آزرده و بر او سخت گرفته اند، بطورى كه خداوند آنها را تهديد كرده كه اگر شما عليه او دست به دست هم دهيد، من خود پشتيبان اويم و جبرئيل و صالح مؤمنان وملائكه نيز پشتيبان اويند. بعد آنها را تهديد به طلاق و جايگزين كردن زنان نيكو كرده است.

روايات شيعه و سنى در اين جهت متّفق‌اند كه آن دو زنى كه اين سوره در شأن آنها نازل شد، حفصه و عايشه بودند.

حفصه‌

حفصه دختر عمر بن خطّاب، خليفه دوم، در سال پنجم پيش از بعثت پيامبر صلى الله عليه و آله متولد شد.

در ابتدا به عقد خُنَيْس، فرزند حُذافه سهمى درآمد. حفصه در مكه به اسلام ايمان آورد و با شوهرش به مدينه هجرت كرد. خنيس بعد از جنگ بدر بر اثر زخمى كه برداشت، درگذشت و حفصه بيوه ماند. پدرش به منظور يافتن همسر جديد براى او به عثمان و ابوبكر پيشنهاد ازدواج با حفصه را داد، ولى آنها جواب مساعد ندادند. او گله و شكايت آن دو را پيش پيامبر برد و حضرت باب گله وشكايت را بست و با حفصه ازدواج كرد. [2]

[1] - همان، آيۀ 5

[2] - با استفاده از نقش عايشه در تاريخ اسلام، ج 1، ص 56، به نقل از اصابه، استيعاب و طبقات، ترجمه حفصه